Ik hoor hier thuis!

Haidi Marcet

Ik ben katholiek opgevoed. Ik ben als baby gedoopt, heb communie gedaan en met kerst gingen we naar de kerk, verder deden we niet veel met het geloof.

Vijftien jaar geleden zat ik bij de zwemles van mijn oudste zoon. Mijn andere zoontjes, een tweeling, zaten nog in de Maxi-Cosi.

Een onbekende man gaf me een compliment over de kleintjes. Hij vond kinderen geweldig, maar een tweeling vond hij heel bijzonder. Hij liep weg, draaide zich nog om en zei: “Geniet ervan.” Ik dacht: wat een aardige man.

Een paar jaar later bracht ik de jongens naar school en zag ik de man weer, dit keer bij mij in de straat en hij begroette me weer zo hartelijk. Later kwam ik hem geregeld tegen op het schoolplein. Hij lachte altijd heel vriendelijk.

Een paar jaar later deed mijn oudste communie en dat jaar nodigde ook een vriendin me uit om een kerstdienst bij te wonen. Ik wilde wel, maar dacht: dat is saai en koud en kil (omdat ik dat vroeger zo ervaren had). En dan moet ik ook nog de kinderen in bedwang houden. Dat gaat hem niet worden. Drie jaar achter elkaar kreeg ik de uitnodiging, maar telkens wees ik het af. Niemand wilde mee en ik wilde niet alleen gaan.

Op een vrijdag in april dacht ik opeens: als ik toch een keer naar de kerk ga, laat ik dan een kinderbijbel halen voor de jongens. In de bibliotheek zag ik niet wat ik zocht. Onderaan de trap zag ik een vriendin van vroeger met een kinderbijbel in haar hand. Ik zei: “Dat is grappig! Die zocht ik!” Ze vroeg of ik naar de kerk ging. Zij vertelde dat ze naar Jubilee ging, een fijne gemeente met een jonge pastor die het Woord van God krachtig en met humor predikte. Veel jonge mensen, veel nationaliteiten, een eigen band met uptempo nummers, en kinderopvang. Na de dienst waren er gratis krentenbollen, eierkoeken en koffie en thee en kon iedereen gezellig samen zijn. Ik dacht: dat klinkt gezellig! Ze vertelde dat ze die zondag gedoopt zou worden en nodigde mij uit. Ik dacht: nou, dan moet ik gaan. Dit is al de vierde uitnodiging voor Jubilee en dat ik haar nu zie met de kinderbijbel is geen toeval!

De eerste keer dat ik in Jubilee kwam, zal ik nooit vergeten. Ik vergelijk het altijd met een tekenfilm van Tom en Jerry. Als Tom en Jerry eten ruiken, zie je ze de golven van etensgeuren achterna gaan. Bij Jubilee was het niet de geur van eten die me naar binnen trok, maar de liefde. Op de stoep voelde ik de liefde al. Bij binnenkomst was iedereen hartelijk en aardig. Ik viel in een warm bad. Tijdens de aanbidding stroomden de tranen over mijn wangen. Ik zei nog: “Ik weet niet waar die tranen vandaan komen!”

Ook voelde ik me gedragen. Ik weet nog dat ik me omdraaide om te kijken wie me vasthield, maar ik zag niemand. Wat me ook ontroerde: die aardige man die ik jaren geleden bij zwemles sprak en daarna bij mij in de straat en op het schoolplein, was de pastor van Jubilee! Ik dacht: ik hoor hier thuis! God heeft mensen op mijn pad gebracht om me naar Hem te leiden. Wauw! Sindsdien ben ik niet meer weggeweest uit deze gemeente en het jaar erop heb ik me laten dopen!

Zonder Jezus had ik dit niet gekund

Falencia Laarhoven

Ik woonde samen met mijn vriend en had een mooi huis, een leuke baan en een paard. Alles wat ik kon wensen. Toch was ik depressief. Dat vond ik eng: als ik alles had, maar het mij geen vreugde gaf, waar kon ik dan wel vreugde uit halen?

Als jong meisje had ik al grote levensvragen die in mijn, niet gelovige, opvoeding onbeantwoord bleven. Dat maakte me nog onzekerder en angstiger dan ik al was.

Mijn moeder, die zelf genezen was van angstaanvallen, vroeg me regelmatig mee naar de kerk, omdat ze wist dat er maar Eén was die mij kon genezen van mijn depressie. Ik zocht echter telkens excuses om niet mee te gaan. Op een zondag, in november 2016, belde ze een half uur voordat ze naar de kerk zou vertrekken. Ik besloot, na een half jaar van smoesjes verzinnen, mee te gaan. Voor haar.

De spreker sprak over levend water. Ik begreep er geen woord van, maar werd wel geraakt. Toen een oproep werd gedaan om je leven aan Jezus te geven, voelde ik mijn hart kloppen en kon ik niet meer stoppen met huilen. Getrokken door Zijn liefde liep ik naar het podium. Daar werd voor mij gebeden en ik nodigde Jezus uit in mijn hart. Vanaf dat moment ben ik nooit meer depressief geweest. Mijn vriend en ik groeiden echter steeds verder uit elkaar en op een dag vertelde hij dat hij overspel had gepleegd met mijn beste vriendin. Ik vertrok naar mijn ouders en diezelfde avond ging ik met mijn moeder naar hem toe en schonk hem vergeving. Een paar dagen later kwam ik mijn beste vriendin tegen. Ik was ontzettend kwaad, maar toen ik haar aankeek, kreeg ik medelijden met haar en vergaf ook haar. Zonder Jezus had ik ook dat echt niet gekund.

Achteraf gezien zie ik de liefdevolle en helpende hand van God in deze situatie en ben ik dankbaar dat ik weer bij mijn ouders woon. 

Zonder aandringen

Matt van Maastricht

Terwijl ik werkzaam was als elektricien, ben ik ook altijd als jongerenwerker actief geweest, tot ik op zoek ging naar een andere uitdaging. Ik had hiervoor gebeden en uiteindelijk vroeg de eigenaar van een christelijk jongerencafé, die op het punt stond de tent te sluiten, of ik dit wilde overnemen. Zo ben ik hier een nieuwe zaak begonnen. Ik wilde een goede, kwalitatieve zaak neerzetten, dus geen tweedehands café. Daarnaast was het mijn doel om mensen te bereiken met het evangelie. Niet door continu erover te praten of het te laten zien op posters, maar gewoon door relaxed te zijn.

Zo is bijvoorbeeld niet al mijn personeel christelijk. Toch heb ik het er wel eens met hen over, want het zit wel in onze bedrijfscultuur. Een meisje die niet gelovig was en na drie jaar haar laatste shift draaide, vertelde bijvoorbeeld dat ze niet uit een gelovig nest komt, maar door met ons opgetrokken te hebben wil ze toch verder kijken naar wat het geloof haar kan bieden. Door met ons omgegaan te zijn weet zij nu dat God echt bestaat.

Ik vind het mooi dat ik op deze manier, zonder al te veel woorden, ook het evangelie kan verkondigen door de ontmoetingen in het café heen.

Ik wist het wel, ik heb ervoor gebeden

Ellie van Heerde

Vorig jaar waren we met ons gezin op vakantie in Frankrijk. De verrassing was groot toen we een grote tuin bij het huis bleken te hebben met allerlei verwaarloosde hoeken vol takken en tuinafval, want onze zoon van elf kon daarin uitgebreid op zoek gaan naar dieren. Hij zocht specifiek naar de hazelworm. Hij vond drie grote exemplaren, nam ze mee naar het huis, maakte natuurlijke habitatten voor de beestjes en was helemaal gelukkig. Eén gaf hij aan zijn zusje. Helaas ontsnapte één van zijn eigen hazelwormen en boos en verdrietig eiste hij die van zijn zusje terug. Dat vond hij niet meer dan eerlijk. Wij legden hem uit dat hij de worm aan zijn zusje had gegeven en dus niet zomaar terug mocht nemen. Hij bleef boos: “Had ik hem maar nooit gegeven!” Toen verdween hij naar buiten.

Na een half uur kwam hij weer binnen met een stralend gezicht en twee grote glanzende hazelwormen in zijn handen. ''Mam, kijk, twee! Mooier en groter dan ooit,'' zei hij. ''Ik heb geleerd dat we alles aan God mogen vragen, en dat we moeten geloven dat we krijgen wat we vragen, en dat we al mogen danken voor dat wat nog niet zichtbaar is. Dus in de tuin zei ik: ''Heer, er is een hazelworm ontsnapt, dat is niet zomaar. U bent een God van goede zorg en van overvloed, dus ik geloof dat Uw plan beter is dan eerst en ik ga U vertrouwen. Ik bid om hazelwormen en alvast dank U wel dat ik ze zal vinden,” en kort daarna vond ik deze. Ik wist wel dat ik God kon vertrouwen!”

Vaak als hij dieren vangt, hoor ik hem zeggen: “Ik wist het wel, ik heb ervoor gebeden.”

God is een gevende God. Vader God zal nooit stenen voor brood geven. Bid zo concreet mogelijk, waar dan ook om. Zet je geloof op dat wat je vraagt en dank voor dat wat nog niet zichtbaar is. Daarmee spreek je jouw vertrouwen uit in Hem. Dit voorbeeld van mijn jonge kind heeft mij hierin veel geleerd. 

Jezus waste mij schoon



Talitha Mostert

In december 2018 begon ik mij steeds meer aan te trekken van wat anderen van mij dachten. Ik begon op een goede manier af te vallen en had totaal geen slechte bedoelingen. Maar na verloop van tijd ontwikkelde ik een angst voor eten. Ik viel steeds meer af en had geen grip meer op mijn emoties. Alles leek weg te vallen, en het voelde alsof ik er alleen voor stond. Mijn haar begon uit te vallen, mijn schoolcijfers gingen achteruit en mijn menstruatie bleef uit. Daar was het dan: een eetstoornis.

Ik leefde in een bubbel van negatieve gedachten en mijn gevoelens stonden uit. Inmiddels stond ik ingeschreven voor een kliniek, maar de wachttijden waren zo lang dat ik in de tussentijd een diëtist en een psycholoog nodig had. Toch was er nog één ding dat ik per se wilde doen: de zendingsreis naar Roemenië. Ik mocht alleen mee als ik bereid was daar drie maaltijden per dag te eten. Dat wilde ik wel, maar daarna voelde het alsof het leven voor mij klaar was.

Toen ik eenmaal in Roemenië was, kreeg ik het sterk op mijn hart om mij te laten dopen. De leiders keken verbaasd toen ik dat zei, want ik zat zo vast in mijn bubbel. Hoe zou het zijn als ik weer terug was in Nederland? Die avond kwamen ze terug en vertelden dat ze alsnog het gevoel hadden dat ik me moest laten dopen. De volgende dag gebeurde het: ik liet me dopen. Op het moment dat ik onder water ging, kwam Jezus en waste Hij mij schoon van ziekte, schuld en schaamte.

Vanaf dat moment ben ik uitgeschreven bij de diëtist, de psycholoog en de kliniek. Hij is mijn Redder, en Hij is degene die mij heeft genezen. Halleluja!

Jezus heeft Zich ook verlaten en alleen gevoeld. Hij weet hoe jij je voelt en Hij verheugt Zich over jou. Je bent het waard, precies zoals je bent.

Een droom heeft mij gered

Andreas Markerink

Ik had een leuke baan en een fijne vrouw, mijn leven was op de rit. Tot ik ineens geen voedsel meer kon verdragen. Ik bleef afvallen tot ongezond lage gewichten. Dokters constateerden dat ik de ziekte van Crohn had en dat er een stuk van mijn darm moest worden weggehaald. Ik had net alles voor elkaar in een nieuwe, fijne baan en besloot daarom de operatie een poosje uit te stellen. Hoewel de artsen het niet adviseerden, was dit wel mogelijk.

Een paar dagen na deze beslissing belde mijn schoonvader om me te vertellen dat hij twee keer dezelfde droom had gehad:
Hij was op mijn begrafenis en sprak daar met de chirurg die mij zou opereren. De chirurg vertelde mijn schoonvader in de droom dat ik nog zou leven als ik direct geopereerd was.

Deze droom maakte genoeg indruk op me om de operatie toch niet uit te stellen. Van te voren was gezegd dat het een korte operatie zou zijn, maar toen ik op de operatietafel lag, bleken er zoveel complicaties te zijn dat de operatie uiteindelijk zeven uur langer duurde dan gepland. Achteraf vertelde de chirurg dat als de operatie nog later was geweest, ik zou zijn overleden.

Op dat moment geloofde ik nog niet in God, dat kwam pas later in mijn leven. Nu weet ik, achteraf gezien, dat God mijn schoonvader op dat moment heeft gebruikt om me te redden, omdat ik nog nodig was in Gods koninkrijk op aarde.



Door de bliksem getroffen

Samen met mijn vrouw, Sandra, deed ik een poos geleden de Alpha-cursus. Met Jaap, een van de mensen die de cursus gaf, sprak ik aan het eind af dat hij een keer met mij naar een concert zou gaan, als ik met hem mee ging naar een mannenconferentie. Op de conferentie sprak Floyd McClung over het feit dat alle christenen geadopteerd zijn in Gods koninkrijk. Omdat ik ben geadopteerd, sprak dit mij aan. In de pauze kwam de vertaler van Floyd, Anthon van der Laak, dwars door de menigte heen, recht op Jaap en mij af gelopen. Hij vroeg wie we waren en vertelde dat hij iets tegen ons moest zeggen: “De Heilige Geest vertelde me dat jij iets met adoptie hebt. Je moet met je biologische vader in het reine komen voor je God kan aannemen.” Ik dacht dat het een slechte grap was. “Ik ben wel geadopteerd,” vertelde ik hem verbaasd. “Maar mijn vader heb ik nooit kunnen vinden.” Anthon vroeg ons mee naar de eerste rij en toen aan het eind van de toespraak iedereen die niet gedoopt was in de Heilige Geest, werd opgeroepen om naar voren te komen, voelde ik een duw in mijn rug. Ik schoot ervan overeind en stond ineens vooraan. Ik probeerde te zien wie mij geduwd had, maar er was niemand. Toen ik terug naar mijn plek wilde gaan, stond ineens een man voor me die vroeg of hij voor me mocht bidden. Hij legde zijn hand op mij en vroeg God of Hij mij wilde dopen in de Heilige Geest. Het voelde alsof ik door de bliksem getroffen werd. Ik zakte in elkaar van de enorme kracht.

Vanaf toen wist ik dat God er echt is. Ik ben dankbaar voor de wonderen die ik daarna heb meegemaakt, veel gebeurden nadat ik er oprecht voor bad. Dus als je ergens mee zit, leg het in Gods handen en vraag of Hij je ermee wil helpen.

Roep Jezus aan en Hij zal niet zwijgen

Gerrit Zwart

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik ontdekte dat er meer is dan de christelijke bubbel waarin ik opgroeide. Buiten de christelijke bubbel ging ik op zoek naar vrienden, plezier en genot. Ik wilde leven door te feesten. Toen ik achttien jaar was, bad ik of God mij helemaal los wilde laten. Ik wilde mijn eigen keuzes maken. God heeft dit gebed verhoord. In de volgende jaren kwam ik met vrienden terecht in de wereld van feesten, drank, drugs, porno en geweld, maar ik kwam er steeds meer achter dat dit maar een tijdelijke vervulling gaf. Ik vroeg mij steeds meer af of dit ‘’het’’ was. Alles waar ik als christelijke jongen naar op zoek ging in de wereld, liet me leeg en gebroken achter. Ik voelde me steeds eenzamer.

Op een dag vroeg mijn zus voor de zoveelste keer of ik naar haar kerk kwam. Op een sombere vrijdagavond kwam ik uiteindelijk half dronken deze kerk binnen. Ik leerde mensen kennen, maar hoorde ook de boodschap aan. Ik voelde warmte, interesse en de blijdschap. Enkele maanden later kwam ik weer en werd ik uitgenodigd voor een doopdienst. De dag voor die doopdienst heb ik nog gesnoven en ben ik tot laat in de nacht wakker gebleven. Ik was kapot toen ik de dienst in kwam. Maar God raakte me tijdens de dienst aan. Ik werd blij en moest huilen van de woorden die gesproken werden. Uiteindelijk riep ik het uit: “Als dit van U is, dan wil ik het ook!” De week erop verhoorde God dit gebed. Ik ontving de doop in de Heilige Geest, nadat ik “ja” zei op de vraag of ik een volgeling van Jezus wilde zijn.

Sindsdien is alles veranderd. Door veelvuldig gebed werd ik bevrijd van al mijn verslavingen en God leidde mij naar een beter leven. Ik ben apart gezet om te leven voor Hem! 

Hij heeft mij gehoord en bevrijd en dat kan Hij ook voor jou doen! Roep Jezus aan en Hij zal niet zwijgen. 

Ik voelde mij als Job, maar God gaf me zoveel terug

Jannette Miedema

In mijn opvoeding leerde ik de basis van het geloof, maar op mijn vijftiende was ik hier niet meer mee bezig. Ik werd smoorverliefd. We gingen samenwonen en later trouwden we. We kregen een prachtige dochter. Op feesten ontmoette mijn man verkeerde vrienden en kwam in aanraking met drank en drugs. Hij raakte verslaafd. Hij werd agressief en hoewel hij mij nooit fysiek heeft aangeraakt, mishandelde hij me wel geestelijk. Stukje voor stukje brak ik. Mijn man kwam veel in aanraking met de politie, dus naast mijn dochtertje, moest ik ook mijn man continu in de gaten houden. In 2002 pleegde hij zelfmoord door een overdosis drugs.

Ik was al een wrak, maar na zijn zelfmoord was ik mijzelf helemaal kwijt. Ik besloot meer aandacht te geven aan God en vroeg daarom een dominee te spreken op de begrafenis van mijn man. Van de kerk kreeg ik pastorale hulp en werd doorverwezen naar De Bres. Anderhalf jaar lang ben ik opgenomen geweest. De psychische hulpverleners wezen mij op de patronen en pijnmomenten die vastzaten in mijn gedachten en hart. Dankzij de christelijke hulp kon ik loskomen van dat kwaad. Ik bleek PTST te hebben. Ik ervoer dat God mij altijd heeft bijgestaan en besefte dat ik afhankelijk van Hem ben, maar vond het nog moeilijk om mijn eigen wil aan die van Jezus te onderwerpen. Na veel innerlijke strijd, geduld en vervallen in oude patronen, vond ik toch herstel en bevrijding.

Ik voelde me eerst zoals Job in de Bijbel. Hij raakte ook alles kwijt, maar uiteindelijk vermenigvuldigde God het, en kreeg Job meer dan voorheen. Zo gaf God ook mij na de bevrijding veel meer terug dan wat de boze had afgepakt.Jannette Miedema

Genezen van reuma

Ik bleek reuma te hebben. Ik kon niet meer tillen en kwam in de ziektewet. Het deed pijn in mijn schouders, in mijn handen en door mijn hele lijf. Maar ik bleef vertrouwen op God, want de Bijbel staat vol beloftes dat het beter zal gaan. Bijvoorbeeld in Jeremia 29:11. Een vriendin nodigde me uit voor een genezingsdienst op de Betteld in Zelhem. Ik was sceptisch, maar ging mee. Spreker Martin Koornstra ervoer tijdens de dienst dat hij moest bidden voor mensen met reuma. Na aandringen van mijn vriendin stak ik mijn hand op. Op het podium bad Martin voor me. Hij claimde dat de reuma moest wijken in Jezus’ naam en zei dat ik in de avond mijn lichaam moest bewegen om te voelen of alles beter werd. Toen ik weer op mijn plek zat, bewoog ik en voelde mijn botten langs elkaar schuiven. Mijn vriendin zei: “Jakkes wat eng, je kraakt aan alle kanten.” Ik voelde me als Pinokkio die naar de timmerman ging om zich te laten bijstellen. Mijn vriendin zag mijn borstbeen naar achteren bewegen. Mijn lichaam ging weer in de stand staan zoals God het had bedoeld.

Ik kreeg elke drie maanden een bloedcontrole. Elke keer was mijn bloed beter dan de vorige keer. De specialist die had gezegd dat ik over tien jaar in een rolstoel zou zitten, was verbaasd en kon het niet bevatten. Ik vertelde de specialisten het verhaal over de genezingsdienst. Dat wilden ze helaas niet geloven. Na een jaar kwam ik weer bij de reumatoloog en die zei dat ze niets meer voor me kon doen. Ik kon zelfs de medicijnen afbouwen. De reuma was weg.

God heeft mij genezen in ziel, geest en lichaam. Halleluja.

God is almachtig!

Wonderlijke verwondering

Nieske Selles- ten Brinke

Jarenlang kampte ik met angstklachten: angst om ernstig ziek te worden, om kanker te krijgen. Het leek mij, als moeder van vijf jonge kinderen, het ergste wat er kon gebeuren.

In de zomer van 2019 kreeg ik vage lichamelijke klachten en na een kort traject hoorde ik dat ik eierstokkanker had. Uitgezaaid. Mijn wereld stond stil. Mijn angst kwam uit.

Maar meteen wist ik zeker dat bij God alle dingen mogelijk zijn. God gaf ons gezin geloof in het onmogelijke. Juist omdat ik altijd zo angstig was voor ziekte en voor dood, kon dit vertrouwen onmogelijk uit mijzelf komen, het moest wel bij God vandaan komen. Toch was er wel aanvechting. Iedere keer kwamen gedachten: ‘Wat als…’ ‘Stel dat…’ Die dreven mij echter niet van God af, maar naar Hem toe.

Op een dag – enkele weken na de diagnose, terwijl ik wachtte op een oproep voor een operatie – zat ik in de tuin. Ik wilde alleen zijn met mijn hemelse Vader, en terwijl de tranen over mijn wangen stroomden, riep ik naar de wolken: “O God, ontferm U over ons! Alstublieft, wilt U mij een teken van leven geven? Wilt U mij bemoedigen met een tastbaar teken dat U van mij afweet, en dat deze ziekte niet tot de dood zal leiden?” Toen hoorde ik een berichtje binnenkomen op mijn telefoon. Ik keek niet meteen, maar praatte door met God. Toch werd mijn aandacht naar mijn telefoon getrokken. Ik opende het bericht.

Het kwam van een vriendin: “Ik zit koffie te drinken en moet aan je denken. En terwijl ik hier aan je denk, danst onze dochter. Ik stuur je een filmpje.” De tienjarige dochter van mijn vriendin danste op de muziek en zong vol overgave: “There is healing in the Name of Jesus, there is healing in His Name!” Ik wist dat dit het tastbare teken van God was, waar ik Hem om had gesmeekt. Jezus was hier, naast mij op het bankje in mijn tuin. Hij liet Zich zien via mijn telefoon in een dansend meisje dat getuigde en profeteerde: ‘There is healing in the Name of Jesus’. Ik was verwonderd en intens dankbaar voor dit teken.

Tot op de dag van vandaag is het wonder dat ik genas van ver uitgezaaide kanker, niet groter dan het wonder dat Jezus sprak op het juiste moment.

Ik heb gemerkt dat God dichtbij is, terwijl wij Hem vaak zoeken in het speciale en het grote. Misschien verlang je naar een wonderteken van Hem, en verheug je je op een kerkdienst of evenement waar Hij tot jou kan spreken. Maar Hij is nu bij je, dichterbij dan waar je Hem zoekt.

Zijn Heilige Geest woont in jou als Jezus Christus je Redder is. De Geest leidt je verlangens, je gedachten en je doen en laten. Verwonder je over Zijn wonderlijke tekenen in de dagelijkse momenten. Onze God doet wonderen en Zijn Naam is Wonderlijk. Daar mag je je over verwonderen, totdat Jezus terug komt. Halleluja, Maranatha!

Haar naam is Rachel, Anna Rachel

Mirjam Cappon-Oldengarm

Ik was zwanger en bij de eerste echo werd een verdikte nekplooi geconstateerd bij onze baby. Bij de tweede echo bleek ze een hartafwijking te hebben. Artsen vermoedden ook een chromosoomafwijking. “U moet er rekening mee houden dat uw kindje niet levensvatbaar is,” zeiden ze, maar ik geloofde er niks van. Ik voelde dat onze baby anders was, maar wilde God vertrouwen wat betreft haar leven. De arts wilde dat we een vruchtwaterpunctie zouden doen, zodat ze zeker wisten wat er aan de hand was en ze onze dochter de beste zorg konden geven bij de geboorte. God legde echter in mijn hart dat ik geen punctie moest doen. Ik vertrouwde Hem.

Omdat ik zwangerschapsvergiftiging had, moest ons kindje eerder worden gehaald. Na 35 weken en vier dagen zwangerschap kwam Anna Rachel huilend op de wereld. Ze haalde een Apgar-score van 9,9 en 10. Er was veel over haar gezegd, maar hier was ze: levend, prachtig, en met alles erop en eraan. De eerste dagen had Rachel af en toe wat extra ondersteuning nodig door middel van een zuurstofbrilletje, en kreeg ze, vanwege een zwakke slikreflex, een neus-maagsonde.

Een week na haar geboorte kregen we te horen dat Rachel trisomie 13 had, ook wel genoemd Patausyndroom: een chromosoomafwijking die niet verenigbaar is met het leven. Maar ik zag dat anders. Artsen stopten de behandeling en gingen over op comfortzorg. Het werd mij duidelijk dat als ik tijdens mijn zwangerschap een punctie had gedaan, de artsen niks voor Rachel hadden gedaan bij haar geboorte. Rachel is met een keizersnede geboren, dat zou niet gebeurd zijn als bekend was dat ze deze afwijking had. Ik wist dat God de keuzes in mijn hart had gelegd om Rachel te beschermen. Door God te volgen, had mijn kindje alle kansen op leven gekregen.

Maar Rachel kreeg een infectie. De arts wilde haar niet opnemen in het ziekenhuis, omdat ze toch zou overlijden. We wilden weten wat er met Rachel aan de hand was en mijn man stond erop dat ze werd opgenomen. Ze mocht naar het Sophia Kinderziekenhuis.

Tien kostbare weken hebben we voor Rachel gezorgd, toen moesten we haar teruggeven aan onze Hemelse Vader.

Vertrouw op God. Altijd. Steun op Hem en luister naar wat Hij te zeggen heeft over jouw situatie. Probeer niet naar het natuurlijke te kijken, maar naar het bovennatuurlijke, naar wat Hij spreekt. God heeft het recht lief en Hij haat onrecht. 

Van wees zonder thuis, naar thuis komen als dochter van de Allerhoogste

Nadia van der Sleen

Toen ik twee was, ben ik geadopteerd uit China. Ik kwam als wees ter wereld en zelfs nadat mijn adoptieouders mij in het gezin opnamen, heb ik me nog lang wees gevoeld. Op de basisschool werd ik gepest vanwege mijn afkomst. Vooral de woorden: ''Wanneer ga je terug naar je eigen land?'', sneden als een mes in mijn ziel. Ik had toch gewoon een Nederlands paspoort? Nergens voelde ik me thuis.

Ik werd somberder en zocht naar mijn identiteit. Ik voelde me eenzaam. Omdat ik veel vriendinnen had en prima cijfers haalde, zag mijn omgeving het niet, maar achter mijn glimlach schuilde verdriet, en een depressie. Ik wilde niet meer leven.

In 2017 was ik bij een tienerdienst van Vrij Zijn Zomerweek. Daar openbaarde God zich aan mij als mijn Hemelse Vader en ik kwam tot geloof. Sindsdien heb ik nooit meer last van depressie of doodsgedachtes gehad. Wel had ik nog een lange weg van herstel te gaan. In 2020 heb ik de fulltime bijbelschool van Royal Mission gevolgd en daar heb ik gemerkt dat God me uitnodigde om Thuis te komen. Ik heb me (opnieuw) laten dopen en ben opnieuw geadopteerd, nu door God, mijn Hemelse Vader. Ik weet wie ik ben, omdat ik van Hem ben.

Waar jij je nu ook bevindt, ver van thuis of dichtbij: ieder moment van de dag ziet God er naar uit je te ontmoeten, naar je te luisteren en je Zijn veiligheid en liefde te geven. Hij staat op de uitkijk, net als bij het verhaal van de verloren zoon.

Toen wist ik, nu is het echt!

Nathan van Steeg

Ik ben gelovig opgevoed. Ik heb vanaf jongs af aan altijd al een drang gehad om te presteren en legde vaak de lat hoog voor mezelf.

De eerste twee jaar van de middelbare school gingen goed en ik was een nette leerling. Totdat ik een drang kreeg waarbij ik graag gezien wilde worden door mensen. Op mijn veertiende begon ik daarom ook te experimenteren met alcohol en wiet. Op een avond belandde ik daardoor in het ziekenhuis. Mijn ouders moesten me daar toen ophalen en dit maakte wel een impact op mijn leven. Ik kreeg daarbij heel erg het gevoel wat mensen daarvan zouden denken, dat ik al zo snel in het ziekenhuis belandde. Toen kreeg ik een bewijsdrang dat ik anderen moest laten zien dat ik er wel beter tegen kon en meer kon gebruiken. Vanaf dat moment rookte ik elke dag wiet. Ik was vooral op straat te vinden en begon ook kleine dingen te stelen. Vanaf mijn zestiende begon ook het extreme uitgaan en belandde ik vaak in problemen, zoals straatdelicten en vechtpartijen.

Op mijn zeventiende wilde ik naar defensie en heb daar twee jaar een opleiding gevolgd, maar omdat ik een zware mishandeling had begaan in mijn leven, werd ik uiteindelijk niet toegelaten bij defensie en had ik deze twee jaar voor niets gedaan.

Ik begon daarna steeds meer harddrugs te gebruiken. Toen ik 21 jaar was, werden de weekenden steeds langer en begon ik ook meer alcohol door de week te drinken. Vanaf mijn 22e ging het steeds slechter en kwamen er steeds meer middelen bij. Dit ging van kwaad tot erger, tot ik bijna elke dag drugs gebruikte en ook psychische problemen kreeg. Ik ging zo ver achteruit in gewicht, dat ik op een gegeven moment besloot me te laten opnemen in een kliniek. De eerste dagen van mijn opname luisterde ik nergens naar. Ik kwam daar iemand tegen die begon over het geloof. Dat was het eerste moment dat ik dacht: waarom probeer ik dat niet?

Die avond ging ik voor het eerst op mijn knieën en vroeg God of Hij mijn leven wilde redden, want ik wist het zelf niet meer en ik zag het leven niet meer zitten. De ochtend daarna werd ik wakker en ik voelde een verlichting, en mensen zagen dit ook aan mij. Vanaf deze dag ben ik alleen nog maar gaan luisteren naar de mensen in de kliniek en besloot ik dat ik wat van mijn leven wilde maken. Achteraf gezien was dit voor mij de eerste echte ontmoeting met God. Vanaf dat moment ben ik elke dag gaan bidden, maar ik had nog niet echt een levend gevoel daarbij.

Na de kliniek besloot ik naar een Safehouse te gaan, waar je beschermd woont, om weer te leren veilig naar de buitenwereld te gaan. De eerste drie maanden was ik mijn geloof wel weer vergeten. Wel ging het goed en bleef ik clean.

Ik kwam in contact met een neef die vroeg of ik een keer met hem mee ging naar de kerk. Toen ben ik daar een aantal keer geweest en dit raakte me enorm. Ik voelde dat het geloof daar echt leefde. Toen ben ik daar elke week heen gegaan. En een paar maanden later heb ik besloten mijn oude leven achter te laten en samen met Jezus een nieuw leven in te gaan. Ik heb me laten dopen en ik wist dat ik de rest van mijn leven samen met Jezus wilde leven.

Na mijn doop merkte ik dat er nog niet heel veel verschil was in mijn leven, ook al was het wel mijn verlangen. Ik begon me af te vragen of dat het dan was, ik had meer verwacht. Ik had nog geen levende relatie. Ik viel daardoor echt in een leegte, die ik nog te veel opvulde met bijzaken. Ik ben toen een week lang elke dag op mijn knieën gegaan en huilde het uit naar God en zei Hem dat ik echt bij Hem wilde horen en dat Hij alles met mij mocht doen wat Hij wilde. Ik wilde echt een kind van Hem zijn. Na deze week werd ik op een ochtend wakker en voelde ik zoveel vrede en liefde die ik nog nooit eerder had ervaren. Toen wist ik, nu is het echt! Mijn leegte is opgevuld. Elke dag mag ik mij nu vullen met Zijn liefde.

Zenuwachtiger voor de kerk als voor de boksring

John van den Broek

Toen mijn vader overleed, brak een donkere periode in mijn leven aan. Ik kwam in aanraking met drugs en kwam steeds dieper in die wereld terecht. Ik kon niet meer slapen als ik niet had geblowd. In het weekend ging ik uit in Amsterdam, daar gebruikte ik drugs en deed ik andere slechte dingen. 
Het was een gezellige tijd, maar we maakten verkeerde keuzes. Ik ging op mezelf wonen en raakte steeds meer van God los. Toen ik later met mijn vriendin uit nieuwsgierigheid naar een dienst van Doorbrekers in Barneveld ging, had ik meer spanning in mijn lijf dan tijdens een kickboks wedstrijd. Aan het einde van de dienst voelde het alsof ik ergens door gegrepen werd. Ik zweette en trilde ervan. Na de dienst kon je een gelukskoekje pakken. In de auto las ik wat er in mijn koekje stond: “Je zult snel nieuwe vrienden ontmoeten.” Dat was precies waar ik naar op zoek was! Ik wilde af van het oude leven, maar wist niet hoe.

Op een nacht kreeg ik een paniekaanval. Drie uur lang dacht ik dat ik dood ging. Ik dacht angstig: “Als ik dood ga, waar kom ik dan terecht?” Ik wist het antwoord: niet in de hemel. Achteraf gezien had ik deze en de paniekaanvallen die hierop volgden nodig om mezelf stil te zetten en na te denken. Ik ben meer rust gaan zoeken en begon te praten met God. Christelijke muziek gaf me enorme rust. Ik ontmoette nieuwe vrienden en ben uiteindelijk weer naar de kerk gegaan. Mijn vriendin en ik hebben ons samen laten dopen en leven nu een nieuw leven, dichtbij God. Het geloof heeft voor mij wel ups en downs. De ene keer ben ik er vol van en de andere keer minder.

Hoe ver je ook in de shit zit, zelfs als je denkt dat je er nooit meer uit komt: je hoeft niet bang te zijn, want er is Iemand die over je waakt. Als Hij aanklopt, doe de deur dan voor Hem open.

Vertel het aan de mensen!

Edward Althoff

Ik werkte met veel plezier in de zorg, tot ik paniekaanvallen kreeg en somber werd. Er werd een burn-out geconstateerd. Ik was heel boos op mezelf en begon gekke dingen te doen, zoals drinken en blowen. Op een gegeven moment vroeg een kennis of ik Jezus al kende. Ik zei: “Ja, die ken ik wel,” want dat dacht ik. Ze vroeg me mee naar de kerk en ik ben meegegaan. Tijdens de dienst barstte ik in tranen uit, terwijl ik al jaren niet meer heb kunnen huilen. Toen ik thuis kwam, was ik vol van alles wat ik in de kerk had meegemaakt, maar ik ging ook twijfelen en wilde het verklaren. De hele week bad ik of God hetzelfde de volgende week weer zou doen, als dat wat gebeurde van Hem was en het geen toeval was. Het gebeurde weer. Ik voelde me zo fijn en bevrijd. Ik dacht: “Deze God wil ik beter leren kennen!”

Na de dienst deelde ik mijn verhaal met een leider. Hij zei dat het de liefde van Jezus was, die ik ervoer. Op dat moment besefte ik dat ik verkeerde dingen had gedaan en ik dacht: “Als dit dus liefde is, dan heb ik nooit liefde ervaren, maar dit wil ik altijd!” Zo ben ik direct genezen van mijn verslaving aan roken, blowen en drinken.

Sindsdien vertel ik iedereen op straat over Jezus. Ik heb veel mensen mogen bereiken. Sinds twee jaar houd ik bijeenkomsten onder de naam ‘’Outreach Zutphen’’. Ik geniet ervan om mensen te bereiken met de liefde van God door gewoon met ze in gesprek te gaan.

Weet dat je geen vergissing bent en dat je gemaakt bent door God. Je bent gemaakt om te leven met een missie. God wil jou inzetten om mensen te bereiken!

In 2024 met Pinksteren besloot ik een korenaar op mijn andere arm te laten tatoeëren. Het is een christelijk symbool voor de overwinning op de dood door Christus. De graankorrel sterft in de aarde en daaruit groeit nieuw graan. Jezus is gestorven, begraven en weer tot leven gekomen.
Vol trots draag ik nu deze twee tattoos op mijn armen, uit liefde voor mijn Hemelse Vader.

Na verloop van tijd

Toen ik eens in de buurt van een bibliotheek was, ervoer ik sterk dat God mij naar binnen leidde. Ik zag binnen een vrouw zitten. De man die tegenover haar zat, was iets spiritueels aan het vertellen. Ik voelde dat ik haar moest zeggen dat Jezus van haar houdt en dat deed ik. De vrouw werd hier heel blij van en ze kwam tot geloof.

Maanden later vertelde ik een andere vrouw het evangelie. Zij vertelde dat ze ook gelovig was en ze vond het interessant wat ik vertelde. Ze wilde een keer op een avond naar ‘’Outreach Zutphen’’ komen. Toen ik de avond dat zij er was, wilde spreken, voelde ik dat ik niet moest vertellen wat ik had voorbereid, maar moest getuigen over hoe God tot me sprak tijdens het bibliotheekbezoek. Dus vertelde ik hierover. Aan het einde vroeg ik: “Is er iemand die zijn hart aan Jezus wil geven?” De vrouw stak haar hand op. Daar was ik erg blij om en ik bad met haar. Toen vertelde ze mij: "De vrouw over wie je vertelde in je preek; die vrouw ken ik. Ze heeft me dit verhaal maanden geleden verteld. Ze vertelde wat er met haar gebeurde in de bibliotheek. Het heeft haar erg geholpen.”

Dag duisternis, hallo licht!

Petra Hop

Door een aantal dingen die in mijn leven zijn gebeurd, kwam ik in een depressie terecht. Het voelde als een duisternis, een zwart gat waarin ik gevangen zat. Visioenen spookten door mijn hoofd.
Praten wilde ik niet meer, ik trok mijzelf helemaal terug. Het enige wat ik wilde was rust en stilte.
Soms voelde de pijn zo intens dat ik deze niet meer van binnen kon verdragen. Zo kwam het dat ik de pijn die ik van binnen voelde eruit wilde hebben en mijzelf ging snijden. Hierdoor kwam ik terecht bij mijn psycholoog. Daarnaast had ik ook gesprekken met een predikant.

Ineens had ik twee vertrouwenspersonen waar ik met mijn problemen terecht kon. Deze twee zijn op het juiste moment op mijn pad gekomen. Ik kreeg veel tips en opdrachten om met alles om te gaan. Het ging langzaam: een stapje naar voren en een halve achteruit. Twee stappen naar voren en eentje achteruit. En zo kwam ik steeds meer uit de bodemloze donkere put naar boven. Ik heb enorm veel gesprekken gehad, waar veel speciale momenten uit voortkwamen.

Ik kocht in die tijd mijn camera en trok de natuur in. Ik ben ieder bloemetje en vogeltje gaan waarderen en maakte er foto's van. Ik besefte ook, door gebeden die ik eerst samen met mijn predikant had en later ook alleen ging bidden, de warmte van de Hemelse Vader. Ik begon mijn vertrouwen terug te krijgen. Ik leerde mijzelf weer lief te hebben. Er kwamen mensen op mijn pad waarmee ik mooie en waardevolle gesprekken had over het geloof. Ik leerde te bidden en ontdekte dat ik werkelijk alles bij Jezus kwijt kan. En ik ondervond dat mijn pijn er steeds minder heftig van werd.

Natuurlijk zijn er soms nog wel hobbels en bobbels. En heb ik soms nog wel een gesprek met de vertrouwenspersonen die op mijn pad zijn gekomen. Ik voel mijzelf intens gelukkig dat ik door het geloof weer sterker in het leven mag staan. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Zo liet ik vorig jaar, in 2023 met Pasen, een tattoo zetten op mijn arm waar de meeste littekens staan. Het werd een tattoo in de vorm van Geloof, Hoop en Liefde, als dank dat ook ik een kind mag zijn van mijn Hemelse Vader.
In 2024 met Pinksteren besloot ik een korenaar op mijn andere arm te laten tatoeëren. Het is een christelijk symbool voor de overwinning op de dood door Christus. De graankorrel sterft in de aarde en daaruit groeit nieuw graan. Jezus is gestorven, begraven en weer tot leven gekomen.
Vol trots draag ik nu deze twee tattoos op mijn armen, uit liefde voor mijn Hemelse Vader.

God houdt je in Zijn armen

Louise Brandt

Toen ik een jaar of veertien was, werd mijn geloof echt. Mijn opa kreeg dementie en daar was ik boos over. Ik huilde vaak onder mijn bureau en had veel vragen. Ik voelde me alleen.
 

Toen ging ik een week mee naar het christelijke vakantiepark de Betteld. Tijdens de diensten daar wordt vaak gevraagd of mensen naar voren willen komen om voor zich te laten bidden, daar heb ik vaak gebruik van gemaakt, maar er gebeurde niks bijzonders. Tijdens de laatste avond dat ik daar was, kwam opnieuw een oproep en omdat ik niets te verliezen had, ging ik wederom naar voren. Ik kwam bij mijn kamergenoot, die ook leiding was, te staan. Toen zij voor mij bad, begon ik ineens te huilen. Ik moest zo erg huilen en vertelde over alles wat er in mijn hoofd leefde. Zij kwam met antwoorden op de vragen die ik had en ik kreeg een beeld: als ik onder mijn bureau zat te huilen, hield God mij in Zijn armen en knuffelde me. Die avond voelde ik me zo vredig! Mede daardoor kan ik omgaan met mijn opa, ook nu hij dementie heeft, daar ben ik heel dankbaar voor.

God verlaat je nooit, zelfs niet als je denkt dat je alleen bent. Juist dan is Hij om je heen en houdt je in Zijn armen.

Midden in de maatschappij, met een hart voor God

Justus Molenkamp

Het geloof was in ons gezin meer uiterlijk vertoon dan oprecht. Mijn moeder gaf me veel liefde, maar mijn vader mishandelde me geestelijk en lichamelijk. Ik was erg boos, ook op God. Mijn ouders hadden vaak ruzie en er was veel spanning in huis. Het was een opluchting toen ze op mijn veertiende uit elkaar gingen. Ik kwam veel in aanraking met geweld en vechtpartijen. Omdat ik thuis mijn emotie niet kon tonen, ging ik de straat op. Toen mijn ouders uit elkaar gingen, werd dat alleen maar erger.

Toen ik vijftien was, kreeg ik mijn eerste vriendin en werd mijn leven rustiger. Toen het uitging, viel ik echter weer in een gat. Op mijn negentiende ging een tweede relatie uit en ik stortte mij volledig op fitness. Ik ging naar festivals en was daar een stereotype patser. Ik kreeg vrienden met eenzelfde leefstijl: we gingen veel naar feesten, maar zaten daarna brak thuis.

Sporten gaf voldoening. Hoe meer ik sportte, hoe meer aanzien en respect ik kreeg in de sportschool. Ik deed mee aan een bodybuild wedstrijd en leefde daar naartoe. Na de wedstrijd had ik niks meer om naar uit te kijken en dus stortte ik me weer op feesten. Ik was bezig om mezelf te bewijzen voor anderen. Dat gaf maar korte voldoening.

Mijn opa overleed. Ik had een slechte band met mijn vader, maar zijn vader, mijn opa, was wel liefdevol. Toen hij weg viel, had ik bijna niemand meer. Het zette mij aan het denken. Wat is er na de dood? Ik was al een jaar of tien niet in de kerk geweest en voelde ineens de drang om te gaan. Ik ging maar één keer, maar het zette me aan het denken. Een jaar later dacht ik na over wat ik met mijn leven wilde. Ik had geen toekomstperspectief. Ik zei: “God als U er bent, help me dan.” Ik kreeg de drang om te sporten in een kleinere sportschool en daar zag ik steeds een man voorbij komen die ik ergens van kende. Ik vroeg hem waar ik hem van kende en dit bleek de spreker van de kerk te zijn waar ik het jaar ervoor was geweest. Hij vroeg me om nog eens te komen en dat deed ik. Daarna trok ik veel met hem op in de sportschool en we spraken over het geloof. Ik ging vaker mee naar de kerk en ervoer meer rust.

De spreker vroeg mij of ik mee wilde doen met een Alpha-cursus. Dat deed ik. Tijdens het Alpha-weekend gaf ik mijn leven aan God. Er werd gesproken over de verloren zoon. Ik zei tegen God: “Hoe het ook verder gaat, hier is mijn hart voor U,” en ineens voelde ik zoveel warmte binnen komen. Toen is mijn leven echt veranderd. Ik liet me dopen en geef nu zelf de Alpha-cursus.

Vroeger werkte ik in de sportschool om geld te verdienen, maar nu gebruik ik dit om met mensen over het geloof te praten. Veel mensen zijn hierdoor tot geloof gekomen. Ik ben ervan overtuigd dat God met iedereen een hartsrelatie aan wil gaan. Het gaat er niet om wat we hebben gedaan of in welke omstandigheden we verkeren. Het gaat God om je hart. In mijn leven voordat ik tot geloof kwam, zaten veel zwarte bladzijdes. God was zo trouw dat Hij altijd voor de deur van mijn hart bleef staan.

‘’Open your heart for God, and your life will change forever.’’

Ik ben God zo dankbaar voor hoe Hij mij heeft gevormd vanaf het moment dat ik tot geloof ben gekomen. Hij heeft mijn hart zachter gemaakt. Jaren geleden vertelde ik mijn vader dat ik hem nooit meer wilde zien. In december 2019 werd ik echter wakker met de gedachte dat ik hem weer eens wilde zien. Dus tijdens kerst vroeg ik mijn zusjes of ze mijn vader een bericht wilden sturen om af te spreken.

Toen ik hem zag, voelde ik geen boosheid meer. Ik gaf hem een knuffel en zei ook dat het goed was en dat we een nieuwe start moesten maken. Ik ben erg blij dat ik dat heb gedaan. 

God voorziet met genoeg, en altijd op tijd

Joanneke Koster

Samen met mijn man heb ik 19 maanden in Namibië gewoond en gewerkt voor het René Kids Centre. We waren net getrouwd en ik had net mijn studie afgerond, dus financieel hadden we het echt niet breed. Op een gegeven moment ging ons team op vakantie naar Zuid-Afrika. Het leek ons natuurlijk heel erg tof om mee te gaan, maar we hadden hier geen financiën voor. We zeiden dan ook dat als God zou voorzien, we zouden kunnen gaan, want anders was het onmogelijk. Een tijdje later kregen we een gift met als onderwerp ‘voor een vakantie’ van een nicht van mij die ook in de zending zat, maar waar ik bijna geen contact mee had en dus zeker niet van onze nood af wist. Het was precies het bedrag dat we nodig hadden.

Toen we terugkwamen uit Namibië, bleef het financieel pittig voor ons. Mijn man kwam in een burn-out terecht en ik moest voorzien in ons inkomen met allerlei verschillende baantjes. Zo moest ik in de supermarkt altijd goed bijhouden voor hoeveel euro ik boodschappen in mijn karretje had liggen, zodat ik niet over het limiet kwam dat op onze rekening stond. Maar God heeft altijd op tijd voorzien. Zo had onze familie ons huisje klaargemaakt toen we thuis kwamen. Dat was zo fijn! Alleen het bankstel was van imitatieleer en dat bladerde van de bank af. We hadden een nieuwe bank nodig. Nu houd ik van gezellig inrichten en kan het met weinig geld leuk maken, maar een bank was een uitgave die we ons niet konden veroorloven. Ik las in de Bijbel: "Gij hebt niets, omdat gij niet bidt." (Jacobus 4:2) Ik vond het in die tijd nog een beetje vreemd om voor dit soort dingen te bidden, maar omdat ik deze Bijbeltekst las, voelde het als een aanmoediging om voor een bankstel te bidden. Gelijk na het bidden ging ik achter de computer zitten en ging op zoek naar een bank op Marktplaats.

Gelijk bovenaan stond een hele mooie donkergrijze hoekbank. Precies één die ik echt heel graag in ons huis zou willen hebben. Maar ik dacht: "Dit gaat hem niet worden, het is veel te duur." Toch waagde ik een berichtje met de vraag: "Hoeveel wilt u voor deze bank hebben?" Het berichtje terug van deze verkoper was: "Ben jij Joanneke van mijn neefje Jan Jaap? Zo ja, dan mag je de bank gratis komen ophalen." Jan Jaap had zijn neef jaren terug voor het laatst gezien. Je zou het toeval kunnen noemen dat dit net zo liep. Ik zie het niet meer als toeval, maar als Gods voorzienigheid. Zo ook in kleine dingen. We hadden op een avond alleen aardappels en groenten, en ik moest echt zuinig aan doen, dus dan maar een avond zonder vlees. Komt mijn moeder binnen terwijl ik net wil gaan koken. Ze kwam bij de slager vandaan met vlees voor ons. Zo kan ik nog wel even doorgaan. God voorzag altijd op tijd en altijd met genoeg. Ik bid dat dit een aanmoediging zal zijn voor jou als lezer als je tekort hebt in jouw leven. Bid en vraag God erom.

Ook al hadden wij tekort, we gaven altijd minstens 10% weg van wat wij hadden. Dat was niet altijd gemakkelijk, maar we wilden hierin gehoorzaam zijn. God ziet dit en zegent dit. Maar ik bid dat het ook een aanmoediging voor een lezer zal zijn die genoeg heeft. Bid met wie jij mag delen in wat jij gekregen hebt. Zo mogen we elkaar helpen in Zijn koninkrijk. En hoe tof is het dat als je wat geeft, jij weer in het geloof opgebouwd wordt, omdat je ziet dat je ‘net op het juiste moment’ kwam voor iemand.

Ik ga God zoeken en ik zal Hem vinden

Martin Dekker

Ik heb een christelijke achtergrond, maar achteraf miste ik vooral de echtheid van het geloof. Het voelde meer als moeten; het leefde totaal niet voor mij. Niemand was blijkbaar goed genoeg om in de hemel te komen, dus waarom zou ik zoeken als die missie bij voorbaat kansloos was?

In mijn latere leven speelde het geloof helemaal geen rol meer. Ik was ‘vrij’ zonder God. Ik kreeg een internationale baan en ontmoette in Noord-Ierland mijn huidige vrouw. Uiteindelijk is zij met mij meegegaan naar Nederland. We hebben veel gefeest en leefden vooral voor onszelf, alsof de morgen niet bestond.

Een vriend met dezelfde achtergrond als ik kwam tot geloof tijdens een Bijbelstudie over de Romeinenbrief. Hij was overtuigd, maar dit deed niet zoveel met mij; ik vond hem vooral opdringerig en vervelend. Totdat ik op een later moment een programma op tv zag waar iemand zijn getuigenis deelde. Dit gaf mij een ander beeld, namelijk dat Jezus liefde is. Ik zag echtheid, en dat raakte mij.

Achteraf kan ik zeggen dat de Heilige Geest mensen op mijn pad bracht, waardoor mijn vrouw en ik uiteindelijk besloten een Alpha-cursus te volgen. In de aanloop hiernaartoe groeide er al iets in mij. “Ik ga God zoeken, en ik zal Hem vinden,” daar was ik van overtuigd.

Maar ik had nog zoveel vragen… Ik had een misvormd beeld van God, en ineens ontmoette ik een heel andere God. Ik begon me te verdiepen in de Bijbel; ik wilde de waarheid weten!

Diezelfde vriend die ik zo irritant vond, bleef geduldig en liefdevol. Hij gaf me een cd met een preek van een mannendag. De spreker sprak over Romeinen 8 vers 1: “Dus is er nu geen verdoemenis voor hen die in Christus Jezus zijn.” Geen oordeel voor mij? Ik zat op dat moment in de auto, onderweg naar mijn werk, en door die woorden heen openbaarde Jezus zich aan mij! Al mijn vragen werden in één moment beantwoord. Ik wist dat vanaf dat moment mijn leven compleet anders zou zijn: Jezus is het antwoord op alles!

Toen ik thuiskwam, zag mijn vrouw dat er iets in mij veranderd was. Zij was er nog niet en beleefde het geloof op een andere manier. Ze vroeg: “Wat moet ik dan nu doen?” Ik had maar één antwoord: “Je moet bij Jezus zijn!”

Ze vond in die tijd een tekst in een Alpha-boekje: “Vraag Mij om in je hart te komen wonen, en dan zal Ik dat doen.” Dit heeft ze gevraagd, en God heeft zich ook in haar leven geopenbaard. Dit gebeurde twee weken na mijn bekering. We mochten samen op weg—samen wandelen in een nieuw leven! Wat een genade!

Hier ben ik, doe maar wat U wilt

Joline Kreukniet

Ik ben 16 jaar getrouwd met Ralph. Dertien jaar geleden was de druppel die de emmer deed overlopen. We waren drie jaar getrouwd, leefden voor onszelf en hadden geen doel in ons leven. Ook ons huwelijk was een drama, vooral op seksueel gebied was het behoorlijk gebroken, mede doordat we beiden in onze tienertijd misbruikt zijn. Toen mijn man dertien jaar geleden een dubbel leven bleek te leiden, was dat de druppel. Ik viel op mijn knieën. Ik ging wekelijks twee keer naar de kerk, maar kende God niet persoonlijk. Toen mijn man het vertelde, riep ik het uit naar God: "Als U bestaat, grijp dan in! Ik wil niet meer doelloos leven, ik wil leven voor U. U heb ik nodig, hier ben ik, doe maar wat U wilt."

Op dat moment werd ik wedergeboren. Ik nam Hem aan als mijn Redder en Verlosser. Mijn geest, die dood was door de zonde, werd op dat moment volledig vernieuwd. Ik werd een nieuwe schepping. Vanaf dat moment is mijn leven nooit meer hetzelfde geweest. Ons huwelijk is volledig hersteld. Dit was een proces van jaren, maar we deden het niet meer alleen—God was op dat moment het drievoudige snoer waar we zoveel over gehoord hadden, en dat nu voelbaar en zichtbaar was geworden. Halleluja! Van dood naar leven, van gebroken naar heel, van gevangen naar vrijheid, van blind naar ziende. Hij herstelt, bevrijdt en geneest, en Hij is gisteren, heden en tot in eeuwigheid dezelfde.

Dit is niet alleen voor ons, maar voor iedereen. De wereld smacht naar het openbaar worden van de kinderen Gods.
Jezus is gekomen om je leven te geven. De dief wil roven en vernietigen—dat heeft hij bij ons al heel vroeg gedaan in onze jeugd—maar Jezus heeft alles hersteld. Door Hem te geloven zoals Hij is, door Hem meer en meer te leren kennen en Hem daardoor te vertrouwen, is je leven geen dag meer hetzelfde!

God gaf mij Zijn belofte

Cornelie Poortvliet

Kort na de geboorte van mijn oudste zoon in 2015 ontwikkelde ik vage klachten. Ik ging ermee naar God, en al vrij snel maakte Hij mij duidelijk dat ik ernstig ziek zou worden, maar óók met de belofte dat Hij mij zou genezen. Mijn man geloofde het ook, maar verder deelden we het met niemand. Wie zou zoiets geloven?

De klachten werden erger en ik ging ermee naar de dokter, maar ook hij nam ze niet serieus. Na aandringen mocht ik bloed prikken, en vanaf dat moment ging alles heel snel. Onderzoeken, echo’s, scans en een operatie volgden. Op de dag van de uitslag zat ik in de auto en psalm 121 resoneerde in mijn hoofd: "Ik sla mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal? Mijn hulp is van de Heer!" De arts bracht de diagnose: Hodgkin, kanker. 24 jaar en net moeder geworden.

Een lang en zwaar traject van meerdere chemokuren en bestralingen volgde. Maar God was getrouw. Hij was er in de diepste dalen en in mijn doodsangsten. Want die waren er óók. God sprak zo duidelijk en gaf elke keer opnieuw de bevestiging dat ik zou genezen, ook al geloofden anderen het niet. Na veel zware behandelingen volgden de uitslagen: de kanker was weg! "Ik heb tot U geroepen en U hebt mij genezen!" (Psalm 30).

Kort na de geboorte van mijn tweede zoon in 2020 (wat op zich al een wonder was), sloeg de angst opnieuw toe. Vage klachten kwamen terug, een bobbel groeide. Onderzoeken volgden en de artsen zagen op de scans dat het niet goed zat. Mijn angst groeide. Er werd een eindscan gemaakt om te zien hoe ver het zich al had verspreid. Opnieuw sprak God tot me, vaak door middel van Jozua: "Wees sterk en moedig." Maar ik wist niet hoe ik het moest opvatten. Zou ik nu bij Hem komen om Hem te ontmoeten?

Eenmaal in de scan gebeurde er iets in mij. Het voelde alsof er iets uit mij vloeide en er kwam rust in mijn geest. Toen ik thuis was, belde de arts al heel snel. Ik schrok—ze belde nooit zo snel. Ook zij was verbaasd. Op de scan was niets meer te zien! Ik wist: dit is een wonder van God! "Mijn ziel maakt de Heere groot!"

God is een God die te vertrouwen is. Als wij twijfelen, houdt Hij Zijn Woord. Hij is áltijd bij ons en verandert nooit. Ook al veranderen wij, God blijft Dezelfde. Hij kent ons zo goed en ziet precies wat wij nodig hebben.

Van een onzeker meisje, naar een vrouw die vol in het leven staat met God

Jessica Vermeulen

Ik ben niet echt met het geloof opgevoed. Mijn ouders hebben wel een christelijke achtergrond, maar deden er niet veel mee. Ik werd al vroeg moeder, namelijk toen ik 19 jaar was. Ik was van het feesten en lekker uitgaan, en toen ik moeder werd, bleef ik dat nog steeds doen. Daarom nam mijn moeder de opvoeding van mijn kind grotendeels over. Het ging uiteindelijk ook uit met mijn toenmalige vriend. Het was een donkere periode, waarin ik op een gegeven moment het leven niet meer zag zitten. Ik kreeg uiteindelijk van mijn moeder het boek "Ik zal nooit meer huilen" van Nicky Cruz.

Toen ik dit boek had gelezen, dacht ik: "Als God zo iemand kan vergeven, dan moet Hij dat ook bij mij kunnen doen." Ik werd uiteindelijk op straat aangesproken door mensen over het evangelie, en ik dacht: "Wat gebeurt hier toch?" Ik voelde dat ik steeds getrokken werd om iets met het geloof te doen en naar de kerk te gaan. Ik ben uiteindelijk met een vrouw meegegaan naar de kerk. Ik kwam de kerk binnen en ben eigenlijk nooit meer weggegaan. Ik heb God daar zo intens mogen ontmoeten. Na een maand of drie heb ik daar uiteindelijk ook mijn man ontmoet. Toen begonnen ineens de demonen te strijden in mijn leven. Ik kende de geestelijke wereld wel, gezien mijn Surinaamse achtergrond, maar er gebeurden echt rare dingen met mij. Ik voelde alsof ik in mijn bed werd gegrepen en dat soort dingen. Uiteindelijk kwam ik erachter dat dit echt demonen waren die in mijn lichaam zaten. Dit had ongeveer vijf jaar nodig om volledig vrij te komen hiervan. Ik viel veel af en sliep bijna niet in die periode. Mijn man heeft me in die tijd er echt doorheen gesleept. Ik voel ook echt dat God mijn man op mijn pad heeft gebracht om mij te bevrijden. God is veel groter dan de demonen die op aarde leven.

God heeft mij echt compleet veranderd. Van een onzeker meisje naar een zelfverzekerde vrouw die vol in het leven staat voor God. Ik wil nu altijd dienstbaar zijn voor God en doen wat Hij van mij wil. Nu mag ik zelfs spreken en andere mensen begeleiden. Wat ik destijds nodig had, kan ik nu zelf in werking stellen om anderen weer te helpen.

Waar je ook vandaan komt, dat maakt niet uit voor God. Hij heeft je ten allen tijde lief. In welke situatie je ook zit, dat maakt voor Hem niet uit. Alles wat krom is gegroeid in je leven, maakt Hij recht. Daar mag je op vertrouwen, want Hij komt zijn beloftes na.

God zal voorzien!

Rachel Bonte

In 2011 werd onze tweeling geboren, we hadden toen al een zoon. Ik werkte in de schoonmaakbranche, waarbij ik 's ochtends en 's avonds een paar uurtjes werkte. Na mijn verlof kwamen we erachter dat het werk niet meer te combineren was, en we besloten dat ik huismoeder zou worden. We hebben lang zitten rekenen en het zou krap worden qua geld, maar het voelde het beste en we stelden ons vertrouwen op God.

Het was een lastige periode. Flesvoeding, luiers en benodigdheden vlogen er doorheen. Dit alles op één salaris. We hadden geen cent te makken. Op een dag hadden we nog maar 1 euro op de bank staan, waarvan we nog twee weken moesten leven. Zonder vragen voorzag God direct! We kregen tassen met boodschappen van mijn schoonmoeder.

Inmiddels zijn we elf jaar verder en zorg ik nog steeds voor onze kinderen. Tot op de dag van vandaag zijn we iedere dag voorzien. God zorgt elke dag weer voor ons! Geen dag zaten we zonder eten. Ook al stond er niets meer op de rekening, we werden continu voorzien. Van tassen met eten, kleding, schoenen, kisten vol fruit en groente, een auto, dieren en noem maar op.

We liggen niet meer wakker als we bijna niets meer op de bank hebben staan. We weten dat God voor ons zorgt en zal voorzien in alles wat nodig is. We hebben meer dan ooit tevoren, waardoor we in staat zijn om nu te delen met mensen die het nodig hebben.

Heb volle vertrouwen op Hem! God ziet jou, God weet wat je echt nodig hebt, God vergeet jou niet, God voorziet, zelfs als je denkt dat je niets meer te besteden hebt. Vertrouw op Hem, Hij zorgt voor jou!

Als U bestaat, help mij dan!

Kira Geers

Tot mijn middelbare school was ik nog een lief klein vrolijk meisje. Mijn ouders werken beide veel en de carrière van mijn vader stond op nummer 1. Mijn ouders hadden onderling vaak spanningen en ik voelde dit altijd aan.

Het voelde alsof ik nooit goed genoeg was voor mijn vader.

Ik ging om met verkeerde vrienden en gebruikte daarbij drugs. Ik werd zwaar verslaafd aan cocaïne. Er volgde een duistere periode van drugs en criminaliteit. Ik belandde op een woonwagenkamp waar ik gezien werd en opgevangen. De spanningen van mijn ouders werden zo groot dat ze besloten te gaan scheiden.

Mijn vader besloot in die tijd te gaan kitesurfen en hij kreeg een heftig ongeluk. Hij vloog meters door de lucht en belandde op de stenen. Hij had dood kunnen zijn. Mijn vader had gebroken ribben en een hersenschudding, en kwam zo alleen thuis te zitten. Mijn middelste broer zat bij defensie en helaas werd hij afgekeurd. Hij bezocht een oude vriend om samen drugs te gebruiken, maar deze vriend was blijkbaar tot geloof gekomen en vertelde mijn broer over Jezus. Wij waren zwaar ongelovig opgevoed, dus mijn broer ging weg bij die vriend. Tóch bleef het verhaal het raken. Hij moest zich opnieuw laten keuren bij defensie en besloot ervoor eens te bidden. Dit keer bleek hij ineens goedgekeurd te zijn. Hij bezocht mijn gebroken vader en vertelde hem over Jezus. Ook mijn vader brak en vertelde dat hij een ervaring bij zijn ongeluk had gehad. Hij zag veel licht en handen en voeten. Hij besefte dat dit Jezus geweest was. Samen kwamen mijn broer en vader tot geloof en mijn moeder besloot terug naar huis te gaan om hun relatie te herstellen.

Ik bleef achter op het kamp en zag het leven niet meer zitten. Ik was depressief en zwaar onder invloed van alcohol en drugs terwijl ik in mijn auto stapte. Ik wilde op dat moment tegen een boom aan rijden, maar ineens belde mijn vader mij. Hij vertelde mij ineens over Jezus. Ik werd hier zo boos van, maar bleef toch luisteren. Diezelfde nacht heb ik het uitgeschreeuwd; ‘’Als U bestaat, help mij dan!’’ Helaas gebeurde er niets, tot de derde dag. Ik stond op uit mijn bed met een lach en kon alleen nog maar zingen. Ik belde mijn ouders op en zij vroegen mij naar huis te komen. Eenmaal thuis aangekomen was de sfeer zoveel anders. Er was liefde en we zagen elkaar. Ook mijn oudste broer kwam weer graag thuis en kwam door een wonder tot geloof.

Ons hele gezin transformeerde van atheïstisch naar een gezin vol van Jezus. Ik ging met kerst mee naar de kerk en het leek alsof de preek over mij ging. Ik brak en ik kwam tot geloof. Een tijd later kreeg ik een relatie waar ik niet naar op zoek was. Na 3 jaar besloten we uit elkaar te gaan. God moest in die tijd mij nog vormen en kneden. Toen we uit elkaar waren kwam ik erachter dat ik al 12 weken zwanger was. Wat moest ik nu! Ik vertelde het mijn ex en hij drong later aan op abortus. Bij de verloskundige sloot ik mijn gevoel af. Ze vroeg me nog eenmaal te kijken door een echo. Toen ineens werd ik geraakt toen ik het kleine mensje in mijn buik zag en kreeg Psalm 139 in mijn gedachten. Ik vertelde haar niks, maar in de auto terug naar huis belde ik de abortus kliniek af. Ik besloot te vechten voor dit kindje. Mijn ex en zijn familie waren het hier niet mee eens en bedreigden mij.

Mijn dochtertje werd uiteindelijk geboren met 32 weken. Tijdens de bevalling stopte haar hartje en de weeën kwamen niet meer. 5 artsen stonden ineens om mij heen. Daar lag ze ineens levenloos op mijn borst. Dood. De navelstreng zag drie keer om haar nekje en ze bewoog niet. In de kamer probeerden ze haar nog te reanimeren maar tevergeefs. Ik was boos, bang en verdrietig. Ze namen haar mee en een kwartier later komt mijn vader binnen stormen met een foto van een baby aan de beademing met kleur. Mijn dochter leeft!

Na veel complicaties en ziekenhuisbezoeken en de kans op een zware handicap is mijn dochter nu 6 jaar oud en kerngezond. God is goed, God geeft leven, God is leven. Jij bent bijzonder, jij bent uniek, laat je nooit wat anders zeggen door je gevoel of door mensen!

Wandelen is gezond, wandelen met God gezonder

Sjoertje Bakker

Al van kinds af aan ben ik een gevoelige dromer. Vaak was ik te vinden in onze heerlijke tuin, met modderige sloten en een weiland met koeien erachter. Niemand om me heen die me stoorde in mijn dromerige gedachtegang. Dromen over liefde en avontuur. Ik kon het al helemaal voor me zien.

Al dromend voerde ik hele gesprekken met God. Hij was altijd mijn trouwe metgezel, die als enige van al mijn dromen afwist. Want ondertussen voelde ik me eenzaam in een groot gezin. Niemand die mij echt begreep of hielp bij de intensiteit waarmee ik alles beleefde. Ik was anders.

Hoe ouder ik werd, hoe meer dingen ik meemaakte die niet klopten met mijn dromen. Het maakte dat ik opstandig en teleurgesteld raakte en steeds minder durfde te dromen. Ik raakte mijn geloof kwijt. Ik begon mijn keuzes te maken zonder God; ik voelde me door Hem in de steek gelaten, terwijl Hij juist altijd mijn houvast was geweest.
Doordat ik mezelf onbegrepen en eenzaam voelde, wilde ik iets doen, echt iets bijdragen voor een ander. Om die reden ging ik studeren, zodat ik met mensen kon gaan werken die echt hulp nodig hadden.

Maar zonder God maakte ik steeds de verkeerde keuzes. Ik was wel succesvol, maar ik leidde ondertussen een dubbelleven. Op mijn werk wist ik het allemaal wel, maar buiten mijn werk om liet ik toe dat mensen over mijn grenzen gingen en mij beschadigden. Totdat ik echt op een emotioneel en fysiek dieptepunt kwam. Voor het eerst in lange tijd nam ik toen de moeite om iets tegen God te zeggen. ‘Is dit nu het leven dat U voor mij bedacht hebt? Als U dan wel echt bestaat, doe dan wat!’

Mijn deur voor God stond op een kier. En toen veranderde het. Ik kreeg onverwachte hulp. Na jaren mooi weer naar de buitenwereld te hebben gespeeld, bracht God iemand op mijn pad aan wie ik durfde te vertellen in welke situatie ik gevangen zat. Het hielp me om de stap te zetten me los te maken van wat me beschadigde en een andere weg in te slaan.

Stap voor stap begon ik te ontrafelen hoe mijn dromerige aard, mijn behoefte aan avontuur, mijn gevoeligheid en mijn verantwoordelijkheidsgevoel me steeds weer in de problemen hadden gebracht. En stap voor stap hielp God me weer van deze eigenschappen te houden en ze deze keer ook in te zetten om goed voor mezelf te zorgen.

Ik begon weer met Hem te praten en herinnerde me dat ik dit als kind ook altijd had gedaan, en ik had het zo gemist! Ik ontdekte dat God betrokken wilde zijn in mijn leven en toch echt een plan heeft met mijn leven.

Nu wandel ik met God door het leven en het geeft me richting, rust en vertrouwen. Dat betekent ook dat ik keuzes durf te maken die niet altijd voldoen aan de verwachtingen van andere mensen. Ik geef mijn grenzen nu duidelijk aan, omdat ik weet wat God van mij vraagt.

Ik ben weer regelmatig buiten in de natuur te vinden op zoek naar Gods stem en avontuur. En dat doe ik samen met God en ik geniet ervan. Het geeft mijn leven diepgang en zin. Met Hem ontvouwen zich telkens weer nieuwe plannen en avonturen.

En een van die avonturen is om andere hooggevoelige vrouwen te helpen ontdekken hoe ze God kunnen ontmoeten in hun leven en op welk avontuur Hij hen wil meenemen.

“Wandelen is gezond, wandelen met God gezonder. Het geeft je stevigere grond en vertrouwen op een wonder!”

Ik stond bol van de adrenaline

Helene Dijkstra

Een aantal jaren geleden viel ik, waarbij een middenhandsbeentje gebroken werd. Ik heb verschillende operaties gehad. Daarna kleefden de spieren aan elkaar, wat het gebruik van mijn hand belemmerde.

Een paar jaar later was ik bij een Aglow-avond. Daar sprak iemand en ze sloot de avond met de woorden: "Ik ervaar dat hier mensen zijn met verklevingen in de hand, daar wil ik graag voor bidden." Ik weet nog dat ik dacht: ‘’Heer, ik ga niet als eerste naar voren.’’ Inmiddels was er al iemand naar voren gegaan en voordat ik het wist, stond ik zelf ook vooraan de zaal.

Er is kort, echt kort, voor me gebeden. Ik ging weer terug naar mijn plek en voelde aan mijn hand. Ik stond enorm verbaasd, want mijn huid was soepel en niet meer aan elkaar vastgeplakt. Hoe kan dat nou? Het is voor mij zo 'normaal' als wonderen bij anderen gebeuren, maar nu was er een wonder bij mij gebeurd. Ik kan niet uitleggen hoe euforisch ik hierover was en nog steeds ben. Inmiddels is het alweer jaren geleden, maar de huid is nog steeds soepel. Wat is God geweldig!

Mijn dochter had het syndroom van Tietze, wat betekent dat het middenrif opzwelt. Niet echt fijn, want het belemmerde haar bij dagelijkse dingen en ook dwarsfluit spelen was niet meer mogelijk. We hebben voor haar laten bidden. Het was echt zo bijzonder: we stonden erbij, keken ernaar en zagen de zwelling afnemen. Echt waar! De zwelling werd minder. Ik was 'gek' van dit wonder. Mijn dochter en ik reden met de auto naar huis en hebben zeker wel 8 rondjes bij dezelfde rotonde gemaakt. Ik kon het wel uitschreeuwen van blijdschap over wat we hadden meegemaakt, ik stond bol van de adrenaline.

Het is zo bijzonder om Gods wonderen van zo dichtbij mee te maken, daar zijn geen woorden voor!

Wat ben jij aan het doen?

Naomi Tuhusula

Als baby ben ik gedoopt. Op mijn 19e heb ik bewust de keuze genomen om Jezus te volgen en belijdenis te doen. Ik werd jaren na mijn belijdenis nieuwsgierig naar de ‘’volwassendoop’’, maar dat bleef bij nieuwsgierigheid.

In de ochtend van mijn 35ste verjaardag, zakte ik geheel onverwachts in elkaar en moest ik met spoed per ambulance naar het UMCU voor een hersenscan. Mijn leven ging als een flits voorbij, ik was ineens ziek. Het eerste half jaar van ziekte was voor mij persoonlijk het zwaarste, ik was totaal afhankelijk van anderen. De eerste maanden zat ik zelfs in een rolstoel. Ik kon weinig tot geen prikkels verdragen, zoals licht, geluid en beweging. Ik lag veel op bed, sliep veel en wanneer ik wakker was, staarde ik soms uren naar de muur. Dan dacht ik aan mijn leven, hoe het ineens ‘stil lag’, mijn relatie met God, mijn huwelijk. Ik probeerde mijzelf dan moed in te spreken en zei dan ‘God is met mij, Hij draagt mij hier doorheen, ik moet gewoon geduld hebben, dankbaar zijn voor het feit dat ik leef.

Ik onderging veel scans en onderzoeken in het ziekenhuis. Er werd niet duidelijk wat er gebeurd was en waarom ik jaren later nog steeds ziek was. Ik kreeg te horen dat er geen medische behandeling mogelijk was en het advies was daarom, accepteren en leren leven met de klachten die ik had.

Hier was ik het niet mee eens, van binnen voelde ik dat dit niet Gods plan was. Gelukkig kon ik mijzelf na een aantal maanden een paar minuten per dag afzonderen. Met oordopjes in luisterde ik voor mij herkenbare gospel en opwekkingsliederen. Ik zong de liederen in mijn hoofd mee, ik voelde rust van binnen en werd door de teksten bemoedigd. Daar lag ik dan, met tranen stromend langs mijn wangen, ik werd geraakt door de tekst van het lied ‘’de rivier’’. Dit lied heeft bij mij van binnen het verlangen naar de volwassendoop aangewakkerd. Ik hield mij altijd vast aan de belofte dat God voor mij zorgt, ook al voel ik dit niet altijd of zie ik nog geen verandering. Ik moet geduld hebben en vertrouwen dat het op Zijn tijd goed komt.

Op een moment zag en voelde ik dat God deze negatieve situatie op een positieve manier gebruikt en verandert om mijn relatie met Hem sterker te maken. Wat uiteindelijk ook een hele positieve en mooie uitwerking heeft gehad binnen mijn huwelijk. Er gingen nieuwe deuren open, ik kon na een intensief behandel traject bij Stichting Move The Brain na 1,5 jaar weer zonder rollator lopen. Ik voelde van binnen dat God nog niet klaar was en dat ik voor het einde van jaar genezen zou zijn, ik wist niet hoe, maar God gaat het doen. Mijn man zei ‘dat zijn wel harde woorden’ die jij daar uitspreekt. Eind september kwam ik vrienden van ons tegen die ik ruim 5 jaar niet gezien had, God heeft het zo geleid dat wij elkaar op het juiste moment tegen kwamen. Zij hebben mij bemoedigd en geholpen, om te kijken wat de mogelijkheden waren om mijn verlangen uit te laten komen. Uiteindelijk op zondag 21 november 2021, 3 dagen na mijn 38ste verjaardag was het zover, dankzij de Genade van onze lieve Vader God heb ik mij laten dopen en wel samen met mijn man. Een lang gekoesterde wens kwam uit.

Vanaf dat moment veranderde ons leven weer compleet! De volgende ochtend stond ik voor het eerst na ruim 3 jaar op zonder hoofdpijn en zonder duizeligheid. Ik voelde dat er iets verandert was, ik ging naar beneden deed mijn ochtend gebed en daarna dacht ik ‘waarom ook niet, laat ik opwekking en gospel muziek luisteren via de stereo’. Voor ik het door had stond de volume op 32 en danste en zong ik in de woonkamer! Ik kon zelf rondjes draaien zonder duizelig te worden! Mijn man die boven aan het werk was, kwam geschrokken naar beneden en zei ‘Wat ben jij aan het doen?! Ik riep vol overtuiging ‘IK BEN GENEZEN, GOD HEEFT EEN WONDER GEDAAN! Nou je kan vast wel invullen, dat wij het allebei niet droog hielden, dit keer waren het tranen van geluk en dankbaarheid!

Dankbaar dat na 3 jaar en 3 dagen ik genezen was, geen rollator meer, tv en muziek kon weer aan, lampen konden in huis weer aan, we hebben een heel nieuw leven voor ons!

Ik voelde iets recht schieten

Mirjam Span

Tijdens mijn tienertijd werd er via de schoolarts scoliose ontdekt in mijn wervelkolom. Er was een gedraaide S-vorm aanwezig. Omdat ik nog in de groei was, werd er een korset aangemeten dat ik dag en nacht moest dragen. Dit was niet prettig en deed zelfs pijn.

Twee jaar later werd er een röntgenfoto gemaakt van mijn wervelkolom. Er was wel enige verbetering, maar mijn rug was nog lang niet recht.

Een aantal jaren later, tijdens een conferentie, werd er gebeden voor vergroeide wervels. Tijdens het gebed legde een vrouw naast mij haar hand op mijn rug, en ineens voelde ik iets recht schieten! Thuis liet ik vol trots aan mijn man zien dat ik weer een mooie taille had gekregen, omdat deze door de scoliose nauwelijks zichtbaar was aan één kant.

Wat ben ik God enorm dankbaar voor het wonder dat Hij heeft verricht! God is gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid altijd dezelfde!

Geef nooit op met het zoeken naar God!

Romy Schoofs

In mijn pubertijd raakte ik mezelf kwijt. Ik zocht ruzie, loog veel en was ongelukkig, onzeker en eenzaam. Toen mijn relatie uit de hand liep, ging ik op zoek naar God. Ik voelde altijd al dat God mij riep en nu had ik een diep verlangen om meer over Jezus te leren. Via een klasgenoot kwam ik in aanraking met andere christenen. Tenminste, dat dacht ik. Achteraf bleek dat ik in een sekte terecht was gekomen. Tijdens de donkere periode die daarop volgde, vroeg ik, toen ik alleen in een klaslokaal zat, aan God wie Hij echt was. Ik werd dolblij en voelde me bevrijd toen ik erachter kwam dat Jezus God was. Het voelde of ik zweefde. Toen de leraar weer binnenkwam kon ik alleen maar lachen.

Op een dag voelde ik me heel alleen. Ik bad of mijn familie tot geloof mocht komen en kreeg een droom: ik stond met mijn zusje en vader in de tuin en we zagen de hemel. Jezus kwam naar beneden en straalde een prachtig warm licht uit dat dezelfde kleur was als de hemel. Jezus zei tegen mij dat Hij me vergaf en op dat moment zagen mijn vader en zusje Hem niet. Hij lachte naar me en straalde puurheid uit. Toen Hij terug naar de hemel ging zagen mijn vader en zusje Hem wel weer. Mijn moeder kwam langs en ik zei dat we Jezus gezien hadden. Mijn vader en zusje bevestigden het en mijn moeder geloofde het. Voor mijn vader, moeder en zusje leek het de normaalste zaak van de wereld. Mijn lichaam gloeide toen ik wakker werd. Ik voelde me blij en geliefd. Ik wist niet precies wat de droom betekende, maar vond het een geruststelling dat God alles onder controle had en bij me was.

Geef nooit op met het zoeken naar God. God opent Zijn deur voor iedereen die Hem wil zoeken. 

Het is een wonder dat ik naast Nico mag oplopen

Daniël Vaders

Een paar jaar geleden raakte ik ontzettend veel kwijt. Ik zat in mijn tweede jaar van mijn studie theologie aan de Hogeschool Viaa, was actief lid van een christelijke gemeente en had een relatie met een christelijke vriendin. Ik dacht dat mijn leven op rolletjes liep. Ik was immers op alle fronten actief voor God—tenminste, dat dacht ik. Maar niets was minder waar.

In de gemeente ontstond een heftig conflict, waardoor veel mensen vertrokken. Dit bracht veel twijfel bij me teweeg. Alsof dat nog niet genoeg was, ging kort daarna mijn relatie uit. Beide gebeurtenissen overrompelden me volledig. Ze waren jarenlang een fundamenteel onderdeel van mijn identiteit geweest, en nu vielen ze weg. Ik wist niet meer wie ik was en begon te twijfelen aan alles wat ik ooit voor waar had aangenomen. Ik stond op het punt om ook met mijn studie te stoppen, omdat ik niet meer inzag waarom ik theologie studeerde. Mijn vertrouwen in mensen was diep beschadigd, en ik kon me niet voorstellen dat ik ooit nog de moed zou kunnen verzamelen om in een kerk te werken.

Ik herinner me dat moment nog goed. Ik riep God aan—ik wilde blijven geloven dat Hij trouw was en mij niet zou verlaten, maar ik vond het ontzettend moeilijk. Toch hoorde God mijn roep om hulp. Ik heb Hem nog nooit zo persoonlijk en duidelijk tot mij horen spreken als toen. Ik voelde sterk dat Hij mij riep om naar Cambodja te gaan. In de twee maanden voor mijn vertrek sprak God dertien keer tot mij door dezelfde bijbeltekst, Jesaja 43:18-19:

"Denk niet aan de dingen van vroeger, let niet op de dingen van het verleden. Zie, Ik maak iets nieuws. Nu zal het ontkiemen. Zult u dat niet weten? Ja, Ik zal een weg aanleggen in de woestijn, rivieren in de wildernis."

Deze tekst was al speciaal voor mij, en ik voelde diep vanbinnen dat ik moest gaan. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en vertrok ik naar Cambodja. Wat God daar voor mij heeft gedaan, is moeilijk onder woorden te brengen.

In Cambodja had ik het voorrecht om twee maanden stage te lopen bij Alongsiders International, een non-profitorganisatie die zich via discipelschap inzet voor kwetsbare kinderen en jongeren. Veel Cambodjaanse kinderen groeien op zonder ouders als gevolg van de genocide onder de Rode Khmer en de nasleep ervan: armoede, corruptie en gebroken gezinnen.

Ik trok in bij een Cambodjaans gezin en leerde Theara kennen, mijn gastheer en een van de eerste Alongsiders. Een heel avontuur! Wat dit zo bijzonder maakte, was dat veel van de mannen die ik daar ontmoette familieleden en vrienden hadden verloren tijdens de genocide. Tijdens een weekend dat in het teken stond van pijn en verlies, merkte ik dat mijn eigen pijn en verdriet er ook mochten zijn. God gebruikte deze ervaring om mijn pijn uit het verleden te genezen. Dit was de eerste belangrijke stap in mijn herstel—een nieuwe identiteit in Christus, een nieuw doel en een nieuwe reden om te leven. Hier besefte ik dat God zelfs pijn en verdriet kan gebruiken om anderen op te richten. Theara is een van de meest inspirerende mensen die ik ooit heb ontmoet.

Door de coronapandemie moest ik eerder terug naar Nederland dan gepland. Gelukkig kon ik hier al snel mijn stage voortzetten bij Mart Jan van de Maas, die net twee weken eerder met zijn gezin uit Cambodja was teruggekomen om Alongsiders Nederland op te richten.

Inmiddels zijn we twee jaar verder en zie ik de eerste geplante zaadjes van Alongsiders groeien. Langzaam maar zeker ontstaat er een beweging van jonge mensen die discipelschap weer in het dagelijks leven toepassen—jongeren die bereid zijn hun leven op te offeren en in toewijding achter Jezus aan te gaan. Zij doen dat door letterlijk naast een jonger iemand in hun omgeving op te lopen.

Zelf loop ik op naast Nico. We schelen maar twee à drie jaar, maar toch is het bijzonder hoe we samen over het geloof en de ups en downs van het leven kunnen praten.

Wat als?

Birgit van Drie

De Heilige Geest is in mij bezig. Echter word ik vaak opgeslokt door de realiteit in mijn leven. Zo vul ik mijn vrije tijd sneller in met ‘’even een serie kijken’’ in plaats van stille tijd te nemen door te lezen uit de Bijbel. In mijn ervaring staan die afleidingen en mijn karakter de stem van de Heilige Geest in de weg. Zo heb ik daar een aantal gebeurtenissen in meegemaakt.

Als verpleegkundige kom ik veel in contact met mensen. Zo liep ik stage in de psychiatrie en kwam ik in aanraking met een 18-jarige meid, die was opgenomen vanwege een depressie. Voordat ik met vakantie ging, en plannen had om in die vakantie naar de kerstconferentie van de HGJB te gaan, droeg ik de gedachte bij mij: ‘’haar niet meer in levende lijven te ontmoeten’’. Als reddingsgedachte dacht ik: ‘’Kan ik haar niet meenemen naar de kerstconferentie? Wie weet komt ze daar in aanraking met haar Redder?’’ Echter durfde ik dat niet uit te spreken. In plaats daarvan ging ik voor haar bidden. Eenmaal terug van vakantie kon ik haar inderdaad niet meer in levende lijven tegenkomen, vanwege een gepleegde suïcide.

Al rijdend door het dorp raakte een huis mijn aandacht. Elke keer wanneer ik erlangs reed, trok het mijn aandacht. We spreken hier over maanden. Terwijl ik er niet meer van kon slapen, heb ik mijn moed bij elkaar geraapt. Al biddend en met zweetvoeten stond ik een uur op de parkeerplaats te staren naar het huis. Eenmaal na uren te staren naar het huis, mezelf tegensprekend, stapte ik de auto uit en belde ik aan. Geen gehoor. Letterlijk. Maar daar is het verhaal niet bij geëindigd. Want na een aantal weken werd ik tijdens het werk, in de thuiszorg, opgebeld door een collega. Zij had een aantal gebeurtenissen op de route en vroeg of ik haar laatste cliënt wilde overnemen. Zo gezegd, zo gedaan. En raad eens bij welk huis ik zorg mocht verlenen? JUIST, bij het huis dat mijn aandacht trok. Het bleek dat de bewoonster Alzheimer had.

Thuis zag ik regelmatig roodborstjes. Nu denk je misschien, wat is er bijzonder aan roodborstjes? Maar overal waar ik kwam op het erf zat een roodborstje. Dat roodborstje deed mij aan iemand denken. Twee dagen heeft dat roodborstje mijn aandacht getrokken. Echter heb ik daar niet actief iets mee gedaan. En om mezelf nog meer schuld aan te kaarten, bleek dat diegene waar ik aan dacht gevallen was. Gevallen op een rustige locatie. Uren gelegen op de grond in de kou, de desbetreffende persoon kon niet zelfstandig overeind komen.

Wat als ik actief naar de gevallen persoon was gegaan? Wat als ik dat meisje mee had gevraagd naar de kerstconferentie? En wat als ik wat actiever was geweest bij het huis? Vragen die door mijn hoofd gaan. God heeft het laatste woord en bestuurt alles! Dat geeft mij rust. De Heilige Geest werkt in meerdere mensen. Zo heb ik dat meisje horen spelen op haar gitaar, al zingend over Hem. Werd er, zonder mij, bij de bewoonster met Alzheimer zorg ingezet. Werd de desbetreffende persoon overeind geholpen door een ander persoon.

Dit dagboek is het bewijs dat er iemand naar Zijn stem luistert. Was het Daniël niet geweest, dan was het vast iemand anders. God verandert mensen. Dat blijkt in de relatie tot de gemeente. Romeinen 12:4-8. Samen vormen we één lichaam, we krijgen gaven om elkaar te ondersteunen en op te bouwen. Wij hebben elkaar nodig! God maakt dat wij dat ook willen, dat we samen één gemeente vormen, dat we elkaar aanvullen en dienen met de mogelijkheden die we hebben gekregen. Het is mooi dat Paulus juist de gemeente noemt. De gemeente is een oefenplaats voor de nieuwe gezindheid die God ons geeft! Om dan vervolgens daarmee naar buiten te gaan.

God verandert mensen. De hoop hoef je niet op te geven. Gods Woord leert ons eerlijk te kijken naar onze imperfectie en vergeving te vragen. De Geest leert ons dat door Gods Woord. Je denken, voelen en willen worden vernieuwd. Dan kun je onderscheiden wat God wil en het in de praktijk testen. Wat een eer dat wij Gods wil in de praktijk mogen brengen!

De één wel, de ander niet, alles volgens Gods plan

Anja van der Linde

Mijn man, Daan, en ik hebben 3 kinderen: Jarno van 28, Macy van 26 en Damian van 24 jaar. Jarno en Damian hebben ADHD. Jarno had daar veel last van en werd op de basisschool gepest.

Hij had een laag zelfbeeld en een minderwaardigheidsgevoel. Toen hij een jaar of twaalf was, zijn wij overgestapt naar een nieuwe kerkelijke gemeente in onze omgeving.

Een evangelische gemeente.

Tijdens de eerste conferentie die gehouden werd, werd een oproep gedaan voor genezing. En voordat ik het in de gaten had, stond Jarno voor in de kerk! Er werd voor en met hem gebeden en gelijk is hij volledig genezen van ADHD! Het eerste wat hij zei was: “Mama, ik hoef geen pillen meer, want mijn hoofd is nu rustig.”

Daarna zeiden we wel eens gekscherend dat ze te hard hadden gebeden. Hij was nu namelijk, in tegenstelling tot voor de conferentie, soms niet meer vooruit te branden. Hij heeft nooit meer medicijnen voor ADHD geslikt en heeft zich laten dopen. Toen mocht hij getuigen van zijn genezing.

Onze jongste zoon, Damian, is niet genezen, maar hij heeft geen last van zijn ADHD. God gebruikt het drukke karakter dat bij zijn ADHD hoort, juist zodat hij mag dienen in Zijn Koninkrijk. Hij is nu zendeling.

Het gaat nooit alleen om genezing, maar veel meer om de Genezer! Hij is de Allergrootste, Hem komt toe alle eer en glorie, te allen tijde!

God heeft mij gedragen

Everdien Molenaar

In 2013 overleed mijn broertje op 18 jarige leeftijd. Samen met zijn beste vriend kwam hij om het leven door een ernstig ongeluk. Ik zelf was 20. In de bloei van mijn leven. Maar daar werd ik keihard vanaf geknald. Het leven stond stil. Ik weet nog goed dat we thuis kwamen van het ongeluk en ik een foto van mijn broertje zag staan. Een doodgewone, leuke foto. Maar ineens werd deze van onschatbare waarde. Ken je dat mooie verhaal van de voetstappen in het zand? Dat is wat God deed bij mij. Hij droeg mij, vanaf seconde 1. Ik kreeg de kracht om de begrafenis tot in de puntjes te verzorgen, zodat mijn ouders konden rouwen. Ik kreeg de kracht om 4 dagen na de begrafenis mijn afstudeerproject te voltooien, mijn diploma te behalen en om mijn geplande reis naar Zuid-Afrika alsnog te maken. God droeg mij, dat was zo een Zegen. Alleen heb ik dat het eerste half jaar niet gezien. Mijn ogen vulde zich soms met tranen maar ze kwamen er nooit uit. 'Waarom niet?' vroeg ik me af. 'Was onze band dan helemaal niet zo sterk?' 'Hield ik niet genoeg van hem?' Dit waren vragen die me bezighielden. Stiekem wist ik dat het onzin was deze vragen te stellen in mijn hoofd, maar toch gebeurde het. In november kreeg ik een droom. Mijn broertje vertelde me dat hij zo ongelooflijk veel van mij hield. Het was een droom die God mij gaf. Vanaf dat moment wist ik dat ik hulp nodig had. Hulp om mijn pijn en verdriet aan te gaan. Ik kwam bij een rouwtherapeut terecht die mij zo dicht bij mijn verdriet bracht. De tranen vloeide. Na een traject van 3 maanden kon ik met een opgelucht hart zeggen: 'Het is goed zo. Ik heb rust!' Dat was zo een opluchting. Die 3 maanden waren intens. Het ongeluk zag ik vaak voor me in mijn gedachten. Maar therapie hielp mij om dat los te kunnen laten en tegelijkertijd keihard te huilen om het gemis. Ik had die tranen zo nodig! Vanaf dat moment wist ik: God heeft mij al die tijd gedragen op zijn rug, zodat ik kon afstuderen en mijn prachtige reis kon maken. Wat een liefdevolle vader hebben wij!

Op de begrafenis van mijn broertje sneeuwde het. Mijn broertje hielt van de sneeuw, ging zo graag op wintersport. De dominee stond op het graf en zei 'In de auto zagen we de sneeuw naar beneden dwarrelen en dat deed mij denken aan de volgende tekst: ''De HEER zegt: Laten we zien wie er in zijn recht staat. Al zijn je zonden rood als scharlaken, ze worden wit als sneeuw''. Wauw! ik vond dit zo geweldig. Dit was het. Wat voor zonden je ook hebt gedaan, de Heer wilt jou vergeven. 's Middags verscheen de regenboog aan de lucht. Het verbond tussen Hem en de mensen hier op aarde.

Als ik één ding mag opnoemen waar ik trots op ben is het dat ik altijd openlijk heb gepraat over het ongeluk. Dit heeft mij ongelooflijk geholpen in het hele proces. Ik ben nooit boos geweest op God. Heb mezelf nooit afgevraagd 'waarom?'. Veel mensen begrijpen dit niet. Ik weet niet zo goed waarom ik dit niet voelde. Wat ik wel weet is dat God keihard meehuilde toen mijn broertje stierf. Dit was niet Gods plan. Hij had een veel groter plan met hem! Nu mag mijn broertje bij Jezus wonen. Voor altijd in vreugde. Dat is mijn houvast.

Ik heb geleerd dat ik mag zijn naar wie ik ben in Gods ogen. Voor Hem ben ik perfect. Ik ben genoeg. Wat ik ook fout doe, Hij geeft mij keer op keer een nieuwe kans. Er zijn maar weinig mensen bij wie je 'echt' kan zijn. Maar bij God kan het! Dat is zo een fijn gevoel. Ik hoop dat dit jou ook mag bemoedigen.

Van Houseparty's naar Hemelse Vrede

Erwin Lenards

In 1992 ging ik naar mijn eerste houseparty en begon met blowen. Een paar jaar later besloot ik samen met vrienden XTC te proberen, en dat beviel me wel. Vanaf dat moment gebruikte ik elk weekend XTC en blowde ik doordeweeks. Ook tijdens houseparty’s bleef ik gebruiken, en er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Het voelde alsof we één grote familie waren, vol liefde voor elkaar. Zelfs toen ik mensen voor mijn ogen zag sterven door drugsgebruik, deed het me weinig.

Mijn ouders maakten zich grote zorgen en sliepen slecht, niet wetend of ik veilig thuis zou komen. Op het nieuws hoorden ze over doden op de houseparty’s die ik bezocht. Mijn vriendin (nu de moeder van onze vier kinderen) is een paar keer meegegaan om te zien hoe het was, maar zij hield er absoluut niet van. Ik beloofde haar steeds dat ik zou stoppen met drugs, maar dat waren loze beloften. Op een gegeven moment was ik hele weekenden van huis, sliep niet en gebruikte onafgebroken drugs: speed, LSD, XTC en hasj. Het liefst alles tegelijk op één avond. Eén keer heb ik in een weekend 30 pillen geslikt. Normaal gesproken overleef je dat niet.

Op mijn werk leerde ik Jordi kennen, de man die mij uiteindelijk bij Jezus bracht. Ondanks mijn drugsgebruik en levensstijl bleef hij met me omgaan en liet hij zien wat het geloof voor hem betekende. Ik kende God niet en wilde er ook niets van weten, totdat we een deal sloten: hij zou met mij naar een houseparty gaan als ik één keer met hem naar de kerk zou gaan.

Dus ging ik met hem mee naar de kerk. Tot mijn eigen verrassing zong en klapte ik meteen vrolijk mee, en voelde ik me er thuis. Daar ervoer ik ineens de liefde van Jezus in mijn hart. Dit was precies waar ik al die tijd naar had gezocht, alleen wist ik dat zelf niet. Jordi kwam tijdens de dienst zelfs twee keer naar me toe om te checken of ik het echt was die daar stond.

De week daarna gingen mijn vriendin en ik samen naar de kerk, en gaven we daar ons leven aan Jezus. Zes weken later werden we gedoopt. Door Jezus te leren kennen, ontdekte ik dat God een beter plan had voor mijn leven. Mensen waren verbaasd over mijn verandering: van een hardcore houser naar een toegewijd christen. Niet alleen brak ik met het drugsgebruik, maar ik besloot ook mijn muziekcollectie weg te doen. Dit kwam doordat ik in de Bijbel las:

"Wees daarom zachtmoedig en leg alle verdorvenheid en elk denkbaar wangedrag af, en aanvaard zo de boodschap die in u geplant is, die u kan redden." (Jakobus 1:21)

Ik ben zo dankbaar dat alles wat ik heb gedaan, is vergeven door het offer van Jezus aan het kruis. De lijst van beschuldigingen tegen mij is volledig uitgewist (Kolossenzen 2:15). Nu mag ik zelfs op houseparty’s getuigen van het grote werk dat God in mijn leven heeft gedaan.

Voor alles is een tijd

Wen-Li van Dieren

Ik weet niet precies meer waar het begon, maar ik had het idee dat ik steeds verder in een put naar beneden viel. Waarschijnlijk werd ik door mijn stress en vermoeidheid oververmoeid. Ik merkte aan mezelf dat ik minder energie begon te krijgen voor dagelijkse dingen en vrienden. Ondanks dat ik er geen energie en tijd voor had gezien mijn overvolle planning, werd ik wel bang dat ik ze zou verliezen. Achteraf gezien denk ik: "Had ik maar tijd gemaakt," maar al mijn tijd ging op aan lange schooldagen, werken en dan ergens nog een beetje bijkomen. In de tijd dat ik bij kon komen, was ik alleen maar bezig met bedenken hoe ik bij iedereen aan zijn of haar behoeften kon voldoen. En met dat idee in mijn hoofd, had ik geen ruimte meer om te rusten. Op een gegeven moment dacht ik dat ik aan niemands wensen meer kon voldoen.

Toen viel ik in een diepe put. Lichamelijk begon ik de vermoeidheid te voelen. Mijn benen konden amper meer lopen en mijn armen vonden alles te zwaar. Nadat ik mijn moeder vertelde dat ik het allemaal niet meer wist, liet zij me zien dat een stapje terug doen niet zwak is, maar juist sterk. Ik besloot daarna mijn bijbaan op te zeggen, maar daar begonnen ook de volgende momenten van onzekerheid, want dan had ik geen inkomsten meer. En daar hadden mensen weer een mening over. Toch geloof ik dat mentale gezondheid niet te koop is. Je kunt je mentale gezondheid onderhouden met allerlei coaches en psychologen, maar uiteindelijk is dat een tijdelijke rust.

Mijn mentale gezondheid en mijn vertrouwen liggen nu bij God. Alleen daar kan je echte eeuwige rust vinden. Ik heb daar mijn stress, vermoeidheid en zwakheid neergelegd. Dat was niet zo makkelijk als het lijkt, maar beetje bij beetje begon de zon weer te schijnen! Over mijn inkomsten maak ik me nu geen zorgen meer. Dat is uiteindelijk niet waar het om gaat en dat is niet wat overblijft wanneer de nieuwe wereld komt. Tuurlijk twijfel ik nog weleens, maar dat neemt niet weg dat mijn vertrouwen en focus nu bij God liggen en niet bij deze wereld. Misschien was dit God die me hielp herinneren dat ik een zwak mens ben en Hem nodig heb. God is groter dan de wereld en onze zwakheid.

Voor alles is een tijd! Misschien loop jij al jaren moe rond en weet je niet meer waar je het moet zoeken. Weet dan dat God iets moois voor jou in het verschiet heeft! God heeft het beste met je voor, zelfs als je denkt dat je het helemaal verpest hebt. Bid voor jezelf dat je de zonnestralen weer mag gaan zien in je leven. Misschien herken je je totaal niet in het verhaal. Dan ben ik mega blij voor je! Ik hoop dat je dankbaarheid mag vinden in de dagelijkse dingen en omkijkt naar je naasten in nood!

Niet sterven, maar leven!

Sieberen Voordewind

Ik had in eerste instantie niet door dat ik getroffen was door het coronavirus, maar plotseling voelde ik me steeds zieker worden. Langzaam werd ik erg misselijk als ik probeerde te eten, en ik kon bijna niet warm worden. Daarom deed ik een coronatest en die bleek positief te zijn.

Ondanks dat ik geloof dat de Levende God nog steeds wonderen kan doen, werd ik steeds zieker. Ik werd zó ziek dat ik met de weinige kracht die ik nog had, iemand belde om mij bijvoorbeeld een glaasje water te geven. De ademhaling werd steeds moeilijker en bij inspanning werd ik benauwd. Op aandringen van mijn zusje kwam de huisarts en die zorgde ervoor dat er direct een ambulance kwam om mij naar het ziekenhuis te brengen. Ik onderging allerlei onderzoeken en na deze onderzoeken kwam ik terecht op de intensive care. Daar vertelde een dokter mij dat het niet goed ging en dat ik mijn familie en geliefden mocht laten komen. Hij wilde hen in een aparte kamer spreken en op de hoogte brengen van de ernstige situatie, waarna we afscheid van elkaar konden nemen. Toen familieleden kwamen, gaf hij hen het advies om met mij voorzichtig over de begrafenis te praten.

Evangelist en zanger Arjan Knevel had tijdens zijn gebed voor mij gezegd dat ik niet zou sterven, maar zou leven en de grootheid van God zou verkondigen. En dat geloofde ik! Mijn moeder vertelde bij mijn bed dat we geloven dat God kan genezen. Na het afscheid nemen kwamen familieleden bij mijn moeder thuis om samen te bidden. En wat geweldig dat ook evangelist John T.L. Maasbach tijdens hun samenzijn voor hen en ons in geloof bad. Wat er intussen met mij gebeurde, wist ik niet, omdat ik in slaap werd gebracht. Naast covid-19 kreeg ik tijdens mijn slaap ook longembolieën op beide longen. Terwijl mijn lichaam aan van alles en nog wat was aangesloten, kwam er een moment waarop er overwogen werd om de behandeling te stoppen als een bepaalde behandeling geen effect zou hebben.

Ondertussen waren ook in dat ziekenhuis Gods beschermende handen op mij en waren er steeds meer mensen, bekenden en onbekenden in Nederland, voor mij aan het bidden. En wat gebeurde er? Plotseling kwam er op het laatste moment een ommekeer. De behandeling sloeg aan en het ging de goede kant op. Sinds ik uit de slaap ontwaakte, kreeg ik elke dag goed nieuws te horen. Vanaf het moment dat de slangetjes uit mijn mond waren en ik niet meer vastgebonden aan het bed lag, zong ik regelmatig met een krakkemikkige stem de twee bekende liederen: "Geloven alleen, alles is mogelijk, geloven alleen" en: "Hij was verwond om onze overtredingen," waarvan het lied eindigt met: "Door Zijn striemen ben ik gezond."

De revalidatie ging ook supersnel. In het begin kon ik niet meer schrijven, tijdens het eten van vast voedsel moest ik mijn mond zoeken en met hulp van twee fysiotherapeuten kon ik rechtop in bed zitten. Menselijk gezien leek de situatie hopeloos. Na de intensive care kwam ik kort op de afdeling "acute opname" te liggen. De eerste paar dagen kon ik met hulp van een fysiotherapeut alleen maar naast het bed staan, maar op een dag zag een fysiotherapeut mij zelfstandig op de lange gang lopen. Toen ik weer op mijn kamer was, bezocht hij mij om te vragen hoe dit mogelijk was.

Door Gods genade is mijn revalidatie supersnel gegaan en ben ik totaal genezen van covid-19. Ook heb ik geen na-verschijnselen. Ja, de Here God heeft voor de ogen van dokters, verpleegkundigen, patiënten, familieleden, gelovigen en ongelovigen Zijn onbeschrijfelijke grootheid en genade laten zien.



Geef het nooit op, als de situatie menselijk gezien hopeloos is, maar blijf in geloof zien op Jezus Christus, Die in alle omstandigheden met je is, als je Hem volgt.

Jij bent het!

Sandra Wessels

Ik heb al vele wonderen van God mogen ervaren op verschillende gebieden, van genezing tot financiële voorziening en alles daartussenin. Maar het mooiste wonder heb ik onlangs in ontvangst mogen nemen. Na een moeilijk huwelijk en een vechtscheiding belandde ik in een nieuwe relatie. In deze relatie gaf ik mijn leven aan Jezus, wat leidde tot een ongelijk span tussen mij en mijn toenmalige partner.

Jarenlang bad ik, maar God maakte duidelijk dat deze relatie niet was wat Hij voor mij in gedachten had. Uiteindelijk stond ik op een kruispunt: mijn relatie met God of mijn toenmalige partner. Ik koos voor Jezus en verbrak de relatie. Direct daarna gaf God mij een belofte: Hij had iemand voor mij, een man naar Zijn hart en een Bijbels huwelijk!

Er volgde een jaar van herstel en verdieping in mijn relatie met God. Hij gaf mij Romeinen 12:1-2 als basis, en vanaf dat moment verdwenen de laatste restanten van mijn oude leven. Ik kon mijn leven opnieuw opbouwen met Jezus als fundament. Vanuit de belofte van een Bijbels huwelijk maakte ik een lijst van 29 hartsverlangens. Alles wat mijn hart begeerde, bracht ik in gebed bij God, wetende dat het in lijn was met Zijn Woord. De lijst was niet bedoeld als eisenpakket voor mijn toekomstige man, maar om voor mezelf helder te krijgen wat ik nodig had en wat Bijbels was.

Ik bad: "Heer, het moet een man naar Uw hart zijn, geworteld in Uw Woord, die zijn autoriteit in U kent en een vaste gemeente heeft." Daarnaast sprak ik ook kleine wensen uit, zoals: "Het is geen must, Heer, maar het zou fijn zijn als hij een beetje handig is." Alles bij elkaar waren het ruim 30 gebedspunten. Hoewel God geen Sinterklaas is, is Hij wel onze Vader, die de verlangens van ons hart wil vervullen. Het hele jaar bleef ik bidden voor die nog onbekende man, voor zijn gezondheid, familie, welzijn en dat hij dicht bij God zou blijven leven.

Ik proclameerde ook in geloof: "In Jezus' Naam verbreek ik elke blokkade die ons tegenhoudt elkaar te ontmoeten." En toen, op een dag, kwam hij mijn leven binnenwandelen. We raakten in gesprek via social media. Het bleek dat hij nog in dezelfde gemeente zat waar ik 2,5 jaar eerder was vertrokken. We kenden elkaar van toen, hoewel we nooit echt een woord hadden gewisseld. Hij zat destijds in een moeizaam huwelijk en ik in een relatie met een ongelovige partner. Toen was het niet de tijd, maar nu vond God het wel tijd dat we elkaar ontmoetten.

We kregen bevestiging op bevestiging, zegen na zegen. Harten van de mensen om ons heen werden verzacht, Gods goedheid werd zichtbaar, paden werden geëffend en deuren gingen open. Na onze eerste afspraak wisten we al: jij bent het! Na de tweede afspraak spraken we onze liefde voor elkaar uit en begonnen we direct plannen te maken voor een toekomstig huwelijk. Alles had God al voorbereid; wij hoefden alleen maar in te stappen.

Het is echt wonder op wonder, en al onze gebeden zijn verhoord. Ook hij had een aantal punten bij God gebracht en gebeden: "Heer, als het ooit nog voor mij is weggelegd, zijn deze dingen voor mij belangrijk..." Zowel zijn gebeden als de mijne (ja, alle 30 punten!) zijn verhoord nu God ons bij elkaar heeft gebracht. Voor ons is het een groot wonder, en we zijn nog steeds vaak onder de indruk van wat God allemaal heeft gedaan en nog steeds doet.



Breng al je verlangens van je hart bij Hem (Psalm 37:4). Hij is je hemelse Vader en wil je alle goeds geven. Zoek eerst het Koninkrijk en Zijn gerechtigheid, en al het andere zal je erbij gegeven worden (Mattheüs 6:33). Bouw aan je eigen persoonlijke relatie met Hem, volhard in gebed, geef je dromen niet op als het lang lijkt te duren, blijf vertrouwen op Zijn trouw, Zijn goedheid en Zijn timing.

Het voelde weer als vroeger

Roberto Rosso

Sinds het overlijden van een goede vriend ervaar ik persoonlijk een haat-liefdeverhouding in mijn aanbidding naar God. Ik wil het wel, maar het lukt niet. De connectie ontbreekt. Uit ervaring kan ik vertellen dat God aanbidden muren afbreekt en ruimte maakt voor een stukje hemel op aarde. Velen kunnen dit ongetwijfeld beamen: een intens, uitbundig of juist intiem samenkomen van God en de mens.



Nooit had ik gedacht dat het gevoel waar ik zoveel kracht uit haalde, zo ineens weg kon zijn, nep zou voelen of ongemakkelijk kon worden. Het is een harde werkelijkheid. Op het moment dat ik die steun zocht en extra nodig had in aanbidding, voelde ik het niet meer. Ik heb hier een lange tijd last van gehad. Maar op een ochtend voelde ik het weer. Tijdens een fijne wandeling kreeg ik het verlangen om worship op te zetten. Door mijn oordopjes klonk aaneengeschakeld alleen maar worship, en het voelde als vroeger! Hij laat niet los! We bouwen op wat gebroken is en we beginnen met Jezus als hoeksteen.

Het Schilderij en de Vredesduif

Ria Baaijens – Kapelle

Jarenlang hing er een schilderij van Psalm 84 aan de muur in mijn woonkamer, maar het was tijd voor iets nieuws. In die periode was ik tijdens mijn stille tijd veel bezig met het werk van de Heilige Geest. Ik kende iemand die prachtige schilderijen maakte, dus toen ik er behoefte aan had, vroeg ik haar of ze iets in blauwgroen had, dat te maken had met het werk van de Heilige Geest.

Ze had inderdaad iets staan: een schilderij dat leek op een grote druiventros. Het was abstract, en ze had tijdens het schilderen gedacht aan de vruchten van de Geest. Ze liet me ook een ander schilderij zien, met een groot hart, maar via de foto op mijn app leek dat schilderij net een andere kleur te hebben. Uiteindelijk kozen we voor het schilderij met de tak en vruchten.

Toch voelde ik vlak voor ik het zou ophalen enige twijfel. Terwijl ik naar haar toe reed, dacht ik: ik ga toch vragen of ze misschien een keer een vredesduif wil schilderen. Ik wilde in mijn stille tijd graag stilstaan bij het werk van de Geest, en een vredesduif leek me daar zo passend bij.

Toen ik aankwam, had ze het schilderij met de vruchten al opgehangen in haar kamer om het te laten zien. We stonden op het punt om de koop af te ronden, toen ze zei: “Ik heb nog een verrassing voor je. Ik heb destijds twee schilderijen gemaakt die bij elkaar horen.” Ze draaide een ander schilderij om, dat in exact dezelfde kleuren was geschilderd. Tot mijn verrassing verscheen het grote hart dat ik eerder had gezien, maar er was meer: ze had er die week een vredesduif op geschilderd.

Ik was sprakeloos en diep ontroerd. Het voelde als een directe aanraking van God; Hij kende mijn verlangen. De twee schilderijen samen vormden zo’n prachtig geheel, en de vreugde die ze met zich meebrachten was onbeschrijfelijk. God weet wat we nodig hebben, en soms geeft Hij anderen een opdracht om daarmee een ander blij te maken.

God voorziet wanneer je het echt nodig hebt

Marije Nohlmans

Samen met mijn man Wouter en ons zoontje van twee woonde ik al zo'n vijf jaar in een sociale huurwoning in Ede. Al vanaf het begin wisten we dat het oude huisje eind 2021 gesloopt zou worden. Onze wens was om door te stromen naar een koopwoning en we hebben de afgelopen jaren ook actief gezocht naar een koophuis. We hebben veel woningen bezichtigd, biedingen gedaan en ons ingeschreven voor nieuwbouwprojecten. Een aantal woningen voldeed aan onze wensen, maar steeds als we dit in gebed met Vader God bespraken, voelden we een duidelijke 'nee' in ons hart.

We bleven doorzoeken en wat we ook probeerden, het leek alsof iedere deur gesloten bleef. In 2020 raakte ik zwanger van ons tweede kindje en voelden we de druk toenemen om een nieuwe plek te vinden om te wonen. Inmiddels was dat jaar ook corona uitgebroken en zagen we de inkomsten van de onderneming van mijn man grotendeels wegvallen. Hierdoor konden we helaas geen hypotheek meer krijgen. Het werd inmiddels half mei 2021, ik was hoogzwanger en we hadden inmiddels het bericht van de woningstichting gehad dat we per 1 oktober het huis uit moesten. Naast momenten dat de paniek soms even toesloeg, voelden we zo sterk in ons hart dat Vader God zou voorzien in een huis. Hij belooft in Zijn Woord dat Hij voor ons zorgt en dat Hij weet wat we nodig hebben.

Op een gegeven moment kreeg mijn man het idee om toch weer de site van de woningstichting te checken. Ineens zag hij daar een huis in Veenendaal staan. Hij reageerde meteen en het bleek dat wij als tweede op de lijst stonden van 150 kanshebbers. We mochten het huis bezichtigen en het bleek een hele ruime, nieuwe woning te zijn, grenzend aan een park met speeltuintjes en op fietsafstand van mijn werk. Toen we daar rondliepen, voelden we zo’n blijdschap en een gevoel van ‘dit is te mooi om waar te zijn’. Het stel dat voor ons op de lijst stond, bleek net iets te veel te verdienen en zo kwam het dat wij ineens binnen een paar dagen de nieuwe bewoners van dit huis werden!

Twee maanden na de geboorte van ons dochtertje zijn we verhuisd en we kunnen alleen maar getuigen dat God zo trouw is en altijd op de juiste timing voorziet. We hadden geen betere plek kunnen bedenken! Durf te vertrouwen op de leiding van Vader God! Hij weet precies wat je nodig hebt en Zijn Geest woont in jou, om je te helpen en te leiden. Soms voelde het heel onlogisch dat we geen bod uitbrachten op een huis dat aan onze wensenlijst voldeed, maar ons huidige huis was het wachten meer dan waard! Wat ons in de periode van ‘wachten’ ook enorm heeft geholpen, is dat we vrienden en familie om ons heen hadden die met ons mee hebben gebeden en ons hebben bemoedigd als we het niet meer zagen zitten en de stress toesloeg. Verzamel mensen om je heen die je aanmoedigen om Gods leiding te volgen!

Na regen komt schijn

Jocelynn van den Berg

Het ging niet goed met mij. Mijn hoofd was moe van het vechten en toen alles zwart werd, was mijn enige uitweg een vrijwillige opname. Tien weken zat ik op een prachtige plek, een oase van rust. In de avonden zaten we met zijn allen in de woonkamer, waar ik mijn gitaar meenam, en we zongen samen. Op een avond zei een medegast: “Jocelynn, je hebt een ongekend talent. Ik zou je graag willen financieren om hier wat mee te doen.” Hoewel ik normaal gesproken behoorlijk impulsief ben, kreeg ik nu geen woord uit mijn mond: dit was geen kleinigheidje, het ging om duizenden euro’s. Verward en verlegen ging ik naar bed. Daar kwam een moment van eerder die week in mijn hoofd; ik had huilend tegen God gezegd: “Wilt U mij laten zien waar U mij voor bedoeld heeft? Laat me mijn talenten gebruiken voor U.”

Ik besefte dat dit misschien het begin van iets heel moois was.

Ik was vaker ergens vol van geweest, maar vaak bleek het te mooi om waar te zijn, dus besprak ik met hulpverleners of ik hiervan op aan kon. Uiteindelijk deelde ik de gebeurtenis met de pianist waar ik mee samenwerk en toen ik na mijn traject weer thuis kwam, begonnen we met het schrijven van liedjes om een album op te nemen.

Na een aantal maanden stuurde ik het contract naar de persoon die me financieel wilde steunen. Het contact liep voorspoedig, dus ik had vertrouwen. Toen kreeg ik een berichtje: “Het gaat mentaal niet zo goed, dus ik zie er toch vanaf.” Ik voelde begrip en medelijden, maar ook onbegrip, teleurstelling en boosheid. Het voelde alsof God mij in de steek liet.

Een vriendin zei: “Misschien mag je jouw verhaal over depressie niet delen op de manier die je verwacht had, maar wel op een andere manier. Bijvoorbeeld een optreden?” Dat bewerkte iets in mij. Ik bleef schrijven, werken en strijden en in het najaar van 2019 stond ik op vijf plekken in Nederland om mijn verhaal te vertellen. Niet op de manier die ik voor ogen had, maar wel door muziek en woorden, in mijn eigen tour ‘Na Regen Komt Schijn’. De touravonden en het proces daarnaartoe waren helend. Ik mocht erkenning en herkenning brengen bij mensen die hetzelfde als ik doormaakten. Tijdens de tour startte ik een crowdfunding die mijn droom deed uitkomen: in 2020 kwam mijn album 'Na Regen Komt Schijn’ uit.

God werkt niet altijd zoals wij denken of van Hem vragen. Ik was verdrietig en teleurgesteld omdat mijn plannen in duigen vielen, maar uiteindelijk gaf God iets mooiers ervoor terug. Het proces van teleurstelling had ik nodig om mijn hoop op God te stellen. Door de teleurstelling ontving ik genezing en herstel. Nu stel ik mijn leven in afhankelijkheid van de God die geeft, voorziet en leidt!

Reken vandaag af met negatieve gevoelens

Bettie Hendriksen

Na afloop van een gastroscopie die ik moest ondergaan, omdat ik niet meer kon slikken, begeleidde de arts mijn man en mij naar een aparte ruimte. Hij wilde niet tot maandag wachten met de uitslag. In die ruimte vertelde een andere arts, met tranen in haar ogen: “Ik heb geen goed nieuws. Het is kanker.” Ik had een tumor van ruim acht centimeter. Daarnaast was de diagnose te complex om behandeling in het streekziekenhuis voort te zetten.

Ik was ontdaan. Zou ik, net als mijn zusje, veel te jong aan kanker overlijden en mijn kinderen niet kunnen opvoeden?

Ik besloot meer dan ooit in de Bijbel te lezen en preken te luisteren. Christelijke opwekkingsmuziek stond non-stop aan in huis. Ik klampte mij vast aan het Woord van God, want dat was mijn enige hoop: tegen elke medische diagnose in, staat de Bijbel vol wonderen van genezing – wat als God dit ook voor mij wilde doen? Voor elke scan, chemo en bestraling las ik in de Bijbel en werd ik overladen door de kracht en liefde van God. Wanneer ik boos was, ‘bekeerde’ ik ervan door woorden van God hardop uit te spreken en Gods beloften te proclameren.

Al vóór de diagnose zat ons huwelijk in een zware storm; mijn man en ik hebben toen veel negatieve woorden naar elkaar uitgesproken. Daarom brachten we samen al onze teleurstelling, pijn en verdriet bij God. Zo hadden we geen geheimen meer en was er geen zonde waar de duivel ons mee zou kunnen aanvallen op zwakke momenten. We hebben vergeving gevraagd aan God en aan elkaar, in de wetenschap dat als zonden in het licht komen, satan zijn macht verliest. En dat is ook gebeurd.

Tijdens de eerste chemo was ik erg ziek en kreeg morfine voor de pijn. De kerk heeft mij geholpen om door de Bijbel in diepere connectie met God te komen. Daardoor merkte ik de kracht van woorden. Door heel bewust tijd met God te nemen voor de onderzoeken, de chemo en bestraling, kon ik voor mijn gezin blijven zorgen – natuurlijk met hulp. Hierdoor hoefden onze kinderen, die nog maar zes en zeven waren, weinig te merken van mijn ziek zijn. We hebben heel bewust het woord kanker niet naar ze uitgesproken. In plaats daarvan sloten wij de avonden af met een briefje voor de dankbaarheids-pot, die ik na de diagnose had gemaakt. Ongemerkt hebben de kinderen mij hiermee bemoedigd. Het waren waardevolle momenten na soms intensieve dagen in het ziekenhuis.

Spreuken 18:21: ‘Woorden hebben macht over leven en dood. Wie zijn tong koestert, plukt daarvan de vruchten.’

Jouw manier van spreken kan zowel de positieve als de negatieve dingen tot gevolg hebben. In Jakobus 3 kun je hier verder over lezen. Wij hebben als gezin besloten om maar weinig mensen te informeren over de diagnose, omdat we van mening waren dat dit ongemerkt van invloed zou kunnen zijn op de uitwerking in ons leven en in ons hart. 

Uiteindelijk ben ik genezen van kanker.

Alle negatieve woorden die in je leven zijn uitgesproken, zijn als stenen in je hart: ze verzwaren je leven en gedachten. Reken vandaag af met deze negatieve gevoelens en bitterheid. Zoek steentjes die symbool staan voor deze negatieve woorden en gooi deze in geloof in de zee of in ander water, want God wil ook onze zonden wegdoen in de zee der vergetelheid.

Hoe alles kan veranderen

Gerdien van Zee

Na vier jaar hard werken was het dan zo ver: mijn diploma voor Leerkracht Basisonderwijs was binnen! Ik ging gelijk door met een vervolgstudie voor bewegingsonderwijs. Met beide diploma's op zak ging ik op weg naar mijn eerste fulltime baan in het onderwijs. Dit avontuur begon in Eindhoven, waar ik had gesolliciteerd en waar ik werd aangenomen. Ik meldde dat ik nog geen huisvesting zou hebben, want de school was 1 tot 1,5 uur rijden van mijn huidige thuis. Later die dag belde de school mij terug met de mededeling dat ze een woonplek voor me hadden gevonden. Ik kon bij een echtpaar inwonen. Op dat moment voelde dit voor mij alsof het zo had moeten zijn. Dit was vast een teken van God dat ik erheen kon gaan! Alles viel op z'n plek. Die maandag ben ik gestart in groep 8.

Vanaf dag één verdronk ik in alles om me heen. Ik was nieuw op school, kende de werkwijze nog niet en de kinderen ook niet. Er werd zoveel van me gevraagd als startende fulltime leerkracht. Na 2 maanden groep 8 en een half jaar groep 5/6 te hebben gedraaid, vloog de stop er bij mij uit. Mijn lampje ging uit. Ik was volledig opgebrand! Niet een klein beetje, nee echt een zware burn-out. Ik had teveel van mezelf gevraagd. Ik wilde te snel alles weten en kunnen.

Vanaf dat moment kwam ik thuis te zitten. Op een willekeurige zaterdag gingen wij met ons gezin een nachtje weg, althans dat dachten we. Onderweg naar die plek ben ik letterlijk en figuurlijk 'gek geworden' in mijn hoofd. Alles om me heen ging uit. Ik ervaarde alleen maar angst, gekte, hyperventileren, duisternis en dacht dat ik doodging. Het licht was vanaf die dag definitief uit.

Een jaar later begon ik met thuistherapie. Begeleiders kwamen helpen om de basis, zoals douchen, aankleden, en 'iets' doen er weer in te krijgen. Ik had nooit voor mogelijk gehouden dat ik ooit in die situatie terecht zou komen.

Twee jaar later vertelde ik God dat ik niet meer wilde leven. Deze afgelopen jaren waren echt een hel. Geen streepje licht. Alleen overleven op pillen en zo vaak angst- en paniekaanvallen. Ik was er echt klaar mee. De therapie die ik bij de psycholoog had hielp niet voor mij. Ik durfde zelfs niet meer naar buiten toe. Ik appte met een vriendin hierover en vertelde haar dat ik het niet meer trok. Via haar heeft God uiteindelijk een man op mijn pad gebracht die mij echt uit die diepe put heeft geholpen. Had God hem niet gegeven, dan had ik niet voor mezelf kunnen staan.

Deze man hielp me door zulke krachtige woorden van geloof uit te spreken. Terug te gaan naar de basis van het geloof en daar op te gaan bouwen. Hij bad voor en met me. Hij leerde me de waarheden weer te herkennen en stappen te zetten door in het geloof te gaan. Ik weet nog dat ik de eerste keer dat ik naar buiten ging, ik was als de dood daarvoor, hij me bijna meetrok en de waarheden bleef herhalen. Hij gebood ook de duivel weg te gaan en terrein terug te geven aan mij in Jezus' naam!

Nu, zeven jaar later, zie ik dit als Gods geschenk aan mij. Een wonder van nieuw leven. De jaren ervoor en de moeiten die ik ook nu nog wel ervaar, blijf ik niet begrijpen. De eerste, dik twee jaar zie ik als zwarte bladzijden in het leven. De hulp zie ik als een schitterend licht dat me heeft geholpen eruit te komen.

Eén ding vergeet ik niet: ik heb Gods aanwezigheid heel sterk ervaren.

Ik weet dat Hij er is. Ik weet dat Hij om mij en jou geeft. Ik weet dat de waarheden mij en jou vrijzetten! En ik weet niet waarom dingen bij jou en mij zo moeten zijn zoals ze zijn.

Wonderen gebeuren, gelukkig, nog steeds!

Fam. Van de Langemheen

Wonderen gebeuren, gelukkig, nog steeds!

Op 2 januari 2011 zaten we in de Opstandingskerk in Nijkerk. Ds. Goedvree preekte over de kindermoord in Bethlehem. Bij het opstaan voor de zegen aan het einde van de dienst voelde mijn vrouw vruchtwater stromen, ze was 18 weken zwanger. Uit de kerk door naar de verloskundige die ons gelijk doorverwees naar het St. Elisabeth ziekenhuis in Amersfoort. Daar werd geconstateerd dat het echt vruchtwater was en dat binnen nu en 3 dagen de bevalling zou beginnen van een kindje wat nooit levensvatbaar kon zijn. We mochten in het ziekenhuis blijven tot de bevalling achter de rug zou zijn. Echter na 3 dagen nog geen bevalling en toen zijn we maar naar huis gegaan. Iedere week mochten we voor controle komen, de ene week in Ziekenhuis Amersfoort, de andere week naar het Wilhelmina ziekenhuis in Utrecht. Iedere week dezelfde constatering; het kindje leefde nog wel, maar kon nooit levensvatbaar zijn, omdat voldoende vruchtwater essentieel is voor de vorming van longblaasjes en het kindje dus constant te weinig vruchtwater had. Er werd ons meerdere malen voorgesteld de zwangerschap af te breken en opnieuw proberen zwanger te worden. Hier wilden wij geen van beide over nadenken. In de 26e week van de zwangerschap wilden de artsen in Utrecht het een kans geven en mijn vrouw werd opgenomen in het ziekenhuis. Na 27 weken en 6 dagen begon de bevalling. De artsen wilden graag een natuurlijke bevalling omdat dit beter voor moeder en kind zou zijn. Echter bij elke wee zag je de hartslag van het kindje wegzakken en een spoed keizersnede was onvermijdelijk. Tijdens deze operatie hoorde ik de artsen zeggen dat de navelstreng doorgeknipt moest worden nog voor het kindje ter wereld was. Het bleek dat de navelstreng vier keer om het halsje gedraaid zat. Bij de geboorte was Sjoerd 35 cm en 950 gram klein, maar het leefde en bleek een enorme vechter te zijn. Na veel stapjes vooruit en een stapje terug, mocht Sjoerd na bijna 4 maanden vanuit het ziekenhuis mee naar huis.

 Sjoerd groeide voorspoedig op en bleek ook geen enkele aandoening of afwijking te hebben van deze wonderlijke zwangerschap. Toen ik tijdens één van de controles die Sjoerd redelijk vaak heeft gehad in het ziekenhuis, aan een kinderarts vroeg hoe het nu toch mogelijk was dat deze jongen die al na 18 weken zwangerschap geen enkele kans van leven had, nu zonder enige afwijking door het leven gaat. Toen kwam het mooiste antwoord wat ik een arts ooit heb horen geven; ‘’Wonderen gebeuren, gelukkig, nog steeds!’’

De naam Sjoerd betekent: hoeder van de Zegen en dat bleek de juiste naam. Sjoerd is inmiddels bijna 11 jaar oud en daarmee wordt ook dit wonder steeds meer bijzonder.

Wat ik aan iedereen wil meegeven is dat er niets onmogelijk is bij God. Daarnaast wil ik iedereen bedanken die voor Sjoerd gebeden heeft.

Echte genezing is te vinden bij God

Davida van de Panne

Van mijn 13e tot mijn 21e heb ik veel meegemaakt. Depressies wisselden zich af met manische periodes. Ik zocht mijn zelfwaarde en bevestiging vaak in verkeerde relaties—jongens die uiteindelijk alleen maar op zoek waren naar seks. Hierdoor belandde ik in een vicieuze cirkel van bevestiging zoeken, gekwetst worden en vervolgens weer afgewezen worden. Dit patroon herhaalde zich telkens opnieuw zodra ik weer contact met een jongen kreeg.

Op mijn 16e kwam ik in contact met de verkeerde jongen. Hij heeft mij seksueel misbruikt. Jarenlang heb ik dat weggestopt. Sommige mensen wisten ervan, maar er waren ook mensen die het niet konden geloven. Ik kon het zelf ook niet geloven en liep lange tijd met een schuldgevoel rond, omdat ik dacht dat het mijn eigen schuld was. Wegstoppen leek veiliger.

Na de traumatische ervaring die ik had in de zomervakantie van 2016, werd ik voor de tweede keer opgenomen in een kliniek. Voordat het misbruik plaatsvond, ging het al niet goed met me. Ik heb daar toen zes maanden gezeten, maar ik werd er niet beter van. In de jaren daarna kwamen steeds meer traumatische gevoelens naar boven die ik altijd had weggestopt.

Begin januari 2021 kreeg ik EMDR-therapie. Alles kwam weer naar boven, waardoor ik opnieuw in een depressie belandde. Ik besefte dat ik alles wat er was gebeurd nog niet had verwerkt en dat de herbeleving tijdens de therapie mij juist dieper in de depressie trok. In die periode voelde ik me angstig en onzeker, maar tegelijkertijd ervaarde ik ook Gods aanwezigheid. Ik begon me weer meer met mijn geloof bezig te houden.

Via mijn begeleidster kwam ik terecht bij Vrije Vlinder Coaching. Ik ervaar dat God dit zo heeft geleid, want na al die jaren voel ik nu pas echt dat ik de hulp krijg die ik nodig heb. Ook omdat mijn coach christelijk is en ik hier leer wie ik werkelijk ben. Het belangrijkste: ik leer wat ik waard ben in Gods ogen. Ondanks alles wat ik heb meegemaakt, weet ik nu dat er genezing en heling is bij God.

Ik geloof dat, wanneer je genezing ontvangt, je ook steeds duidelijker gaat zien wat Gods plan met je leven is. Sinds een paar weken heb ik een appartement—iets wat ik al heel lang wilde. Binnen één week had ik gereageerd en de volgende week kreeg ik al de bevestiging dat de woning voor mij was. Hierin zie ik echt Gods hand. Het bevestigt voor mij opnieuw hoe dichtbij God is, hoe Hij precies weet wanneer ik ergens klaar voor ben en hoe Hij de juiste mensen op mijn pad brengt.

Wat er ook gebeurt in je leven en waar je ook doorheen moet, er is echte genezing en heling te vinden bij God. Hij is Degene die echt voor je zorgt en je pijn en gebrokenheid weg kan nemen.

Waar is die God dan, nu het weer mis gaat?



Ferry van der Marel

Rond mijn dertiende kwam ik in een hanggroep terecht. Met hen begon ik te blowen. Het ging van kwaad tot erger. In de weekenden dronk ik al alcohol. Vanaf mijn veertiende gebruikte ik speed. Uiteindelijk werden ook XTC en cocaïne toegevoegd aan mijn verslavingen. Op mijn zestiende stopte ik met school, want het ging niet meer. Ik begon met werken. Ik was gek op hardcore en vanaf mijn zestiende mocht ik eindelijk naar houseparty’s. Ik kreeg een nieuw doel in mijn leven: feesten.

Op mijn negentiende haalde ik mijn rijbewijs en één tot twee keer per maand ging ik nu naar feestjes. Ik gebruikte steeds meer en kon in de weekenden niet meer slapen door de drugs. Ik raakte uitgeput, dus begon ook doordeweeks te gebruiken. Regelmatig was ik vijf nachten achter elkaar wakker. Ik ging als een zombie door het leven. Toen mijn relatie stukliep, werd het nog erger.

Ik besloot hulp te zoeken. Twee keer per week had ik gesprekken en kreeg ik urinecontroles. Ik probeerde van alles om het te omzeilen. Thuis ging het niet meer, dus ik ging bij mijn oom en tante wonen onder de voorwaarde dat ik niet gebruikte. Dat lukte niet. Ik loog alles bij elkaar. Tot de maat vol was en ik een laatste waarschuwing kreeg op mijn werk. Mijn oom en tante kwamen er toen ook achter dat ik nog gebruikte en ze gaven me nog één laatste kans. Ik besloot drie maanden niet meer buiten te komen in mijn vrije tijd. Zo kwam ik van de drugs af.

Het is me gelukt om vier maanden clean te blijven. Toen ging het weer mis. Ik werd het huis uitgezet – terecht – en ben bij vrienden gaan wonen. Uiteindelijk kocht ik een huis en woonde alleen. Ik kwam in aanraking met GHB en raakte langzaam weer verslaafd. GHB is een gevaarlijke drug waarbij je soms in een diepe slaap valt. Tijdens het autorijden heb ik vaak geluk gehad, maar ook ongelukken veroorzaakt. Ik dronk ook nog alcohol en op een dag ging het helemaal mis. Ik reed met hoge snelheid over een dijk, vloog uit de bocht en belandde tegen een boom. Wonder boven wonder ben ik hier goed uitgekomen. Uiteindelijk ben ik weer hulp gaan zoeken.

Ik kwam in een zelfhulpgroep terecht waar ik één keer per week gesprekken had met leiders en andere verslaafden. Ik viel al snel terug. Een paar maanden later begon één van de leiders een nieuwe groep, een christelijke. Ik had niet zoveel met het geloof. In de hulpgroep werd me veel verteld over Jezus en God. Ik snapte niet hoe dit mij kon helpen met mijn verslaving en wilde stoppen. Toch zei iets in me dat ik moest blijven gaan. Op een avond, toen ik bij de groep was, riep ik uit: “Waar is die God dan, nu het weer mis gaat?” Ik moest een stukje uit het boekje lezen die we gebruikten en kreeg daarin meteen antwoord van God: “Geef je aan Mij over en stop met zelf proberen van de drugs af te komen!” Op dat moment gebeurde iets wat voor mij nieuw was en ik niet goed kan beschrijven, maar vanaf die dag veranderde mijn leven totaal. Binnen korte tijd stopte ik met roken, alcohol, drugs en gamen. Mijn hart werd gevuld met Gods liefde en ik moest vaak huilen van geluk. Ik ontving diepe rust en vrede.

Ik liet me dopen en liet daarmee mijn oude leven voorgoed achter me. Ik ontving een nieuw leven. Dat was alleen mogelijk doordat Jezus aan het kruis de straf gedragen heeft voor jouw en mijn zonden.

God houdt van je en heeft een goed plan met je leven, maar Hij is een echte heer en zal je niet dwingen om je hart te openen voor Zijn liefde. Als je ook vrede met God en daarmee ook met jezelf wilt, kan dat door een simpel gebed te bidden. 

Geroepen om naar de kerk te gaan

Debby Giffard

Mijn stiefvader stierf onverwachts. Ik moest daarvoor van alles regelen, inclusief het opvangen van mijn ingestorte moeder. Op een zondagmorgen lag ik wat neerslachtig het programma Hour of Power te kijken. Ondanks dat ik er geen geloofsleven op na hield, keek ik dit christelijke programma wel vaak. Ik vond de verhalen van de mensen die werden geïnterviewd vaak boeiend. Tijdens het kijken kreeg ik ineens een sterke ingeving: “Ga je bed uit, kleed je netjes aan en ga naar de kerk.” Vreemd genoeg ging ik hierop in en zei hardop: “Maar ik ken daar niemand en ik ben er nog nooit geweest.” Ik kreeg duidelijk antwoord: “Je komt er mensen tegen die je kent.”

Een half jaar daarvoor was ik een oude, gelovige vriendin tegengekomen. Zij zei toen dat ze een leuke kerk had gevonden en vroeg me er eens te komen kijken. Dus ik ging naar die kerk.

Het stormde behoorlijk en het laatste waar ik zin in had was fietsen, maar toch stapte ik op de fiets en ging naar de kerk. De roep was bijna dwingend. Híj zou mij helpen in mijn vaak warrige en emotionele leven. Ik ging achteraan in de kerk zitten. Nog geen minuut later hoorde ik: “Jij hier? Wat goed!” Ik keek op en zag dat het niet van die vriendin kwam, maar ik zag andere mensen die ik al jaren niet had gezien. Ik was verbaasd, maar dacht gelijk aan wat ik die ochtend had gehoord: ik zou mensen tegenkomen die ik kende. Voor mij werd hierdoor gelijk duidelijk dat ik er om een reden zat.

Omdat ik nog met veel vragen over het geloof zat, begon ik een jaar na de eerste keer dat ik in de kerk kwam, aan de Alpha-cursus. Tijdens Pinksteren heb ik me vervolgens laten dopen en ook daarna ben ik blijven groeien in mijn geloof.

Zonder Jezus is er voor mij geen leven, en dat gun ik iedereen.

Een nieuw vriendje

Mijn vriend verbrak onze relatie van bijna drie jaar. Het kwam voor mij onverwachts en ik was erg verdrietig. Er volgden maanden van verwerking en eenzaamheid. Op een zomeravond aan het begin van juli zat ik alleen op een bankje in de tuin en de eenzaamheid overviel me weer eens. Op dat moment bad ik of ik een nieuwe relatie mocht krijgen en tijdens dat gebed kwam een vogeltje aanvliegen die pal naast mij op de schutting ging zitten. Hij zat zo dichtbij. Ik werd er gelijk zo blij van, want dat was nog nooit gebeurd. Ik had geen bomen of struiken in mijn tuin waar vogels op af kwamen. Ik had mijn mobiel naast mij liggen en maakte snel een foto van de vogel.

Het leek of God mij iets duidelijk wilde maken. Ik tekende en schilderde wel vaker vogels, dus de volgende dag schilderde ik ook het vogeltje van de foto na. Na het maken van het schilderij kreeg ik de ingeving om op zoek te gaan naar een echt vogeltje. Iets waar ik nooit eerder over na had gedacht.

Een paar dagen later vond ik een kweker. In een advertentie stonden foto’s van dwergpapegaaitjes, die ook wel ‘’lovebirds’’ worden genoemd. Ik werd op slag verliefd op één van de vogeltjes die ik zag. Hij was toen zes weken oud en ik noemde hem Birdy. Toen hij acht weken was, ruim twee weken na mijn gebed in de tuin, mocht ik hem ophalen.

Vanaf die dag was mijn liefdesverdriet grotendeels verdwenen. God had mijn gebed verhoord, Hij gaf mij wat ik nodig had en wat goed voor mij was.

Hier ben ik dan, een gezonde grote jongen!

Levi Verheij

Ik ben prematuur geboren. Mijn moeder is 27 weken zwanger van mij geweest. Toen ik geboren werd, woog ik 880 gram. Mijn vader vertelt wel eens dat ik zo klein was dat ik helemaal in zijn hand paste. Ruim 5 maanden lag ik in het ziekenhuis, in de couveuse. De artsen vertelden mijn ouders bijna elke dag dat ze niet wisten of ik het wel zou halen. Mijn longen waren niet ontwikkeld en ik had een hartstilstand gehad. Dit alles heeft een grote impact gehad in mijn familie.

Ondanks alles gebeurde er echter een wonder: ik leef nog.

Ik had nog geen geboortekaartje, maar toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis, hebben mijn ouders kaartjes verstuurd met daarop de tekst: “Eindelijk thuis” en met dik gedrukte letters: “Er zijn geen grenzen aan Jezus’ macht.”

De artsen zeiden ook dat ik altijd klein zou blijven. Maar hier ben ik dan: een gezonde grote jongen van 1,87 meter lang. Wat ben ik blij en gezegend dat God mij heeft gered. Dit is een echt wonder! Tot op de dag van vandaag ben ik God hier nog altijd dankbaar voor.

Ondanks alles wat je overkomt mag je weten dat bij God echt niets onmogelijk is!

Ik kon mijn nekkraag weer af zetten

Eva Huizinga

Op mijn zevende kreeg ik uit het niets nekklachten. Ik had elke dag, de hele dag door, pijn. Ik kon mijn nek nauwelijks bewegen en niet rechthouden, daardoor had ik ook moeite met eten en drinken. Ik kreeg een nekkraag om mijn nek recht te houden. Er zijn meerdere, nare, onderzoeken gedaan, maar de oorzaak werd niet gevonden.

Mensen hebben voor mij gevast en gebeden en ik ben gezalfd. Maar er kwam geen genezing. Toen ik op een dag naar een genezingsdienst ging, heeft God mij genezen. Ik had geen pijn meer en kon mijn nekkraag af doen. Het zette mijn leven op zijn kop! Het geloof veranderde van iets waar ik andere mensen over hoorde praten, naar mijn eigen geloof. Ik leerde God kennen als de echte God!

Raak niet ontmoedigd, hoe zwaar het ook kan zijn. God weet het. Je mag je teleurstellingen en pijn bij Hem neerleggen. Hij is niet bang voor je vragen. Hij is niet bang voor jouw gevoelens. Hij kent je hart door en door en Hij is bij jou.

Vergeef je vader

Louisa Sprenger

Ik was ongeveer 35 jaar oud en erg druk met het opvoeden van onze kinderen. Doordat de tussenwervels in mijn rug verhard waren, had ik vreselijke pijn in mijn onderrug en veel zenuwpijn. De pijn was zo erg dat ik vaak op bed lag om de pijn te verzachten. Ik bad dagelijks naar Jezus en proclameerde: “De striemen van Jezus zijn mijn genezing.” Ik liet ook vaak voor me bidden, maar niets scheen te helpen.

Tot ik het op een dag in wanhoop uitschreeuwde: ‘’Wat zit er tussen ons in, Heer?’’ Op dat moment sprak God: “Vergeef je vader.” Ik had op dat moment geen relatie met mijn vader. Hij was een vreemde voor mij. Hij heeft zelfs mijn naam nooit uitgesproken, ik was slechts één van de vele kinderen.

Uiteindelijk heb ik mijn vader vergeven, en diezelfde zondag liet ik voor me bidden. Het was een kort gebed, maar mijn rug was ineens compleet genezen! Nu, 29 jaar later, heb ik nog steeds geen pijn meer in mijn rug. Ik dank Jezus hiervoor, want Hij heeft mij hierbij geholpen.

Jezus is nog steeds onze Geneesheer, Hij is machtig en doet wat Hij belooft.

Het veertje

Linda Jongsma

Al een tijdje voelde ik onrust over de plek waar ik mocht dienen. Ik deed dit met hart en ziel en genoot ervan, maar steeds vaker kwamen de vragen: "Is dit nog mijn plek, Heer? Waar komt deze onrust vandaan? Wat moet ik doen? En wat als ik loslaat wat ik zo graag doe? Wat moet ik met mijn diepere verlangens?"

Kort daarna hadden we een gemeenteweekend met onze kerk. Op zaterdagochtend was er een dienst, maar eerlijk gezegd weet ik niet meer waar de spreker over sprak of wat het thema was. Aan het einde kregen we echter de opdracht: "Vraag aan God: Welke weg moet ik inslaan? Is er een nieuwe weg, Heer?"

Met vol goede moed zocht ik een rustige plek in het bos op om deze vragen aan God te stellen. Het plekje was rustig, maar toch hoorde ik op de achtergrond lachende en spelende kinderen van de kinderkerk. Terwijl ik daar zat en luisterde, hoorde ik de kinderen ineens heel duidelijk zingen: "Kijk voor je, kijk achter je!" Ik lachte en dacht: "Haha, Heer, grappig!" Maar toch deed ik wat ik hoorde.

Ik keek voor me. Niets. Toen keek ik achter me, en daar lag een knalgroen veertje. Ik wist meteen dat het er niet zomaar lag. Het deed me denken aan het boek De Droomgever van Bruce Wilkinson. In dat boek krijgt de hoofdpersoon een veertje, symbool voor de grote droom die hij van de Droomgever ontvangt. Aangemoedigd door die Droomgever gaat hij op pad om zijn droom na te jagen.

Op dat moment wist ik: ik mag loslaten en een nieuwe weg inslaan. De volgende dag bleek het thema van de preek "Volgen, verliezen, vinden" te zijn. Ook dit was geen toeval.

"Heer," zei ik, "mag ik nog een bijbeltekst, zodat ik zeker weet dat ik dit niet zelf verzin?" En ook dat gaf Hij me. God bevestigde mijn twijfels met een bijbeltekst. Ik kon alleen maar diep verwonderd en dankbaar zijn voor de liefdevolle manier waarop Hij mij richting gaf. In het Engels zeggen ze zo mooi "in awe of," en dat beschrijft precies hoe ik me voelde.

Hoewel het moeilijk was om los te laten, heb ik er geen spijt van gehad. Des te meer omdat ik wist dat dit de juiste weg was. En dat veertje? Dat heb ik nog steeds, als aandenken. Het herinnert me eraan altijd Gods raad te vragen, Zijn weg te volgen en te vertrouwen.